Mandy - Nellestein

17 februari 2016

We zijn weer een paar dagen verder. Maar de winter houdt stand. De dagen lengen en de vorsten strengen, het spreekwoord komt uit. Gelukkig nog de mogelijkheid om wat extra foto’s te maken van deze fonkelende wonderlanddagen. Met een blij gevoel. M’n moeder is sinds gisteren in een revalidatiecentrum opgenomen en herstelt zichtbaar. Ze kan zelf al weer genieten van het uitzicht op een stukje natuur, al is het maar de lucht die haar altijd inspireert. In een tijdschrift trof ze de afbeelding van een varken. Verlangde naar de penseel en het doek dat nu op de ezel staat te wachten op haar thuiskomst om voltooid te worden. Een wild zwijn met biggen. Gelukkig ben ik ze met de honden vanmorgen niet tegen gekomen. Maar ze zouden wel het beeld verrijkt hebben in de plaatjes die ik ving;