Mandy - Nellestein

De Majoor op Missie

Onlangs nodigde Cor Lourens, een zeer kundig fijnschilder uit Ede, mij uit mee te doen met een expositie te Ede Centrum. Het betreft een Pop Up winkel met kunstwerken waarvan een deel van de opbrengst van de verkoop geschonken zal worden aan het Leger des Heils. Daan Overeem, enthousiast en erg actief in het bedenken van evenementen rond kunst en Cor Lourens hebben dit plan opgevat, voeren het uit en zo wordt vandaag, we schrijven 22 november, de hele collectie verzameld en met zorg geplaatst op de Vendelstraat in centrum Ede. Dit in een leegstaand hoekpand aan het bevrijdingsplein. Ik ben vereerd mee te mogen doen, temeer daar ook mijn moeder's werk onderdeel mag zijn van de plek die wij mogen behangen met ons aandeel aan schilderijen.

Ik mag het nu al wel verklappen, want deze nieuwsbrief zal pas de lucht in gaan als de onthulling heeft plaats gevonden. Enige jaren geleden schilderde ik Majoor Bosshardt. Al lange tijd wilde ik iets met het schilderij doen wat het Leger des Heils ten goede zou komen. En zie! Daar komt de gelegenheid zo uit de hemel vallen.

Daar het portret toepasselijk is voor het doel, zal het wat meer aandacht krijgen, onthuld en na verhoopt voor een mooi bedrag geveild worden. Ze heeft haar hele leven ingezet voor het mooiste leger van de wereld, maar ook nu, in de vorm van een portret gaat de hoog gewaardeerde Majoor weer op missie!

Voor info van deze pop up winkel zie: mijn exposities. Vijf zaterdagen op rij tot en met 23 december. Van harte welkom!

Recently Cor Lourens, a fantastic fine painter from Ede, invited me to participate in an exhibition in Ede Center. This is a Pop Up shop where works of art will be sold and where part of the proceeds will be donated to the Salvation Army. Together with Daan Overeem, this active artist came up with this plan and today, November 22, the entire collection is being collected and carefully placed on the Vendelstraat in the center of Ede. This in a vacant corner building on the liberation square. I was very honored to be able to participate, especially since my mother's work can also be part of the place that I can decorate with paintings. I can already reveal it now, because this newsletter will only go out when the unveiling has taken place. Some years ago I painted Major Bosshardt. For a long time I wanted to do something with the painting that would benefit the Salvation Army. And see! The opportunity just falls from heaven. Since the portrait is appropriate for the purpose, it will receive more attention, be unveiled and hopefully be auctioned for a nice sum. She has given her whole life to the beautiful salvation army, but even now, in the form of a portrait, the highly esteemed Major is going on a mission again!


For information about this pop up shop see: my exhibitions. Five Saturdays in a row until December 23. Welcome!

Lees meer >> | 14 keer bekeken

Zeven ezeltjes en een vlinder

Zoals beloofd in deze korte nieuwsbrief een beeld van het resultaat van de workshop die we vorige week zaterdag met elkaar gevierd hebben voor Brooks Hospital for Animals. Een instelling waar engelen werken in de vorm van dierenartsen. Het was een feestje om samen te zijn, al werd er af en toe gezucht. Ezeltjes kunnen echt eigenwijs zijn... zelfs als je ze uit de verf wilt laten komen. Vandaar dat één schilderes wijselijk koos voor een kleurrijke vlinder.

As promised in this short newsletter, an image of the result of the workshop that we celebrated together last Saturday for Brooks Hospital for Animals. An institution where angels work in the form of veterinarians. It was a joy to be together, although there were occasional sighs. Donkeys can be really stubborn... even when you want to show them off. That is why one painter wisely chose a colorful butterfly.

Lees meer >> | 22 keer bekeken

Drama

Drama

Er is ongelooflijk veel drama in de wereld op dit moment. Drama, het is een woord dat uit de kunstwereld komt. Immers, het betreft oorspronkelijk een toneelstuk, of dans, een boek, film waarin meestal een geliefde sterft gevolgd door een persoonlijke ontwikkeling van de personen er omheen. Het vraagt in ieder geval op een indringende wijze de aandacht van de toeschouwer, belever.

Daar er op het wereldtoneel overweldigend veel drama ten toon gespreid wordt op dit moment, wordt onze aandacht naar vele plekken getrokken. Maar ook afgeleid van plaatsen waar evenzo de nood hoog is en de aandacht en hulp nu voor stil dreigt te vallen. Bij elk bombardement en bij elke geweldsuitbarsting worden de getallen genoemd van gewonden en gesneuvelde mensen. Mijn aandacht en vraag gaat daarnaast altijd naar de dieren die zij onder hun hoede hadden. Als zij nog in leven zijn, hoe gaan zij verder? Afhankelijk gemaakt van onze zorg. Dat roept een grote verantwoordelijkheid op.

In het puin waarin mensen elkaar zoeken en helpen kijk ik altijd met bezorgde blik of zich niet ergens een hond, kat, paard of ander dier bevindt. Je familie verliezen is het grootste drama. Maar dieren kunnen een belangrijk geworden familielid zijn dat evenzo vreselijk gemist zal worden. Vanuit menselijk perspectief gezien. Maar wat gaat er in hen om? Ze kunnen toch niet begrijpen wat hun wereld aan stukken heeft geschoten?

Gelukkig zijn er instanties die zich gespecialiseerd hebben in de zorg voor deze hulpeloze zielen. In war and peace.

Brooks Hospital for Animals is zo’n organisatie. Voortgekomen uit de zorg voor oorlogspaarden, zet zij zich al jaar en dag in voor dieren die niet alleen afhankelijk zijn van hun eigenaren, maar tevens eigenaren die afhankelijk zijn van hun dieren. Paardenkrachten wel te verstaan. Dieren die hun leven en kracht geven voor het bestaan van mensen die niets anders hebben om hun werk uit te voeren, hun waar op de plek van bestemming te krijgen. In hun onwetendheid en eigen armoede, trekken zij vaak teveel kracht uit het paard of de ezel die hun enige bezit is. Brooks helpt de dieren op de been te blijven, gevoed en gelaafd hun werk te doen en zo een beter bestaan te leiden in plaats van lijden én hun eigenaren daarmee bewust te maken dat ook dieren recht van leven hebben, bovendien van grote waarde zijn. Laten we dat laatste, in welk drama ook, nooit vergeten.

Aanstaande zaterdag organiseren we een workshop voor Brooks Hospital. Ik hoop u volgende keer de resultaten te laten zien.

Drama

There is an incredible amount of drama in the world right now. Drama, it is a word that comes from the art world. After all, it was originally a play or dance, a book or a film in which a loved one usually dies followed by a personal development of the people around the one leaving. In any case, it demands the attention of the spectator in a compelling way.

As there is an overwhelming amount of drama on display on the world stage at this time, our attention is drawn to many places. But also derived from places where the need is also great and attention and help are now in danger of coming to a standstill. With every bombing and every outbreak of violence, the numbers of injured and killed people are mentioned. My attention and questions always go to the animals in their care. If they are still alive, how do they continue? Made dependent on our care. That calls for a great responsibility.

In the rubble where people search and help each other, I always look with concern to see if there is a dog, cat, horse or other animal somewhere. Losing your family is the greatest tragedy. But animals can be an important family member that will also be terribly missed. Seen from a human perspective. But what is going on in their minds? They can't understand what has blown their world apart, can they?

Fortunately, there are agencies that specialize in caring for these helpless souls. In war and peace.

Brooks Hospital for Animals is such an organization. Coming forth from the care for war horses, for many years she has been committed to helping animals that are not only dependent on their owners, but also owners who are dependent on their animals. Horsepower, that is. Animals that give their life and strength for the existence of people who have nothing else to do their work and get their goods to their destination. In their ignorance and own poverty, they often draw too much power from the horse or donkey that is their only possession. Brooks helps the animals to stay on their feet, to do their work fed and refreshed and thus to lead a better life instead of suffering and to make their owners aware that animals also have the right to live and are also of great value. Let us never forget that last point, in any drama.

Lees meer >> | 24 keer bekeken

"Bewapend"

Gewapend met penseel

De afgelopen twee weken stonden op atelier de Hoogzit opnieuw in het teken van magie. Ik kan melden dat ik weer in contact ben geweest met Mildred Elfenbein, de vertegenwoordigster van het Kleine Volk, op de Hoge Veluwe. De speurtocht naar de Lepelkoenen aldaar verrijkt zal worden met vondsten van het Sint Hubertus Hert.

Daarnaast heb ik de eerste illustratie bijna af gekregen voor het boek vol magie van Greetje. Prachtig werk om te doen, gezien er een werkelijke wereld achter het verhaal schuil gaat in huize en stallen Hakvoort.

Dit terwijl elders de wereld in brand staat, wat mij bijzonder raakt. En toch werk ik aan mooie dingen. Als tegenhanger van al die gruwelijkheden die mensen elkaar en onze medeschepselen aan doen. Het is te groot om te bevatten. Maar het brengt een gevoel in mij teweeg nog meer moois en goeds te maken. Niet uit wanhoop. Maar uit een bewustzijn dat er iets is dat boven alles staat. Hoe diep we ook gaan, of misschien juist hoe dieper, hoe hoger en rebelser die kracht. Hoe duidelijker de weg naar de hoogte waar alle rumoer, lawaai en ellende verstommen. Waar stilte heerst in oneindig licht en ongeschonden vertrouwen. De dimensie vanwaar we neer kijken op een kolkende massa die de weg kwijt is. Niet vanuit arrogante hoogte, maar vanuit een zwijgend zijn met compassie en aandacht. Wachtend tot iedere ziel bij zinnen is gekomen. Een utopie? Hoop verloren, al verloren.

Tot die tijd lijkt het mij blijvend zinvol ware inspiratie uit te brengen in de kunst en gelukkig, we staan niet alleen. Broeders en zusters kunstenaars, blijf schoonheid en waarheid de wereld in sturen om de lelijkheid, die ons mensen helaas niet vreemd is, te helen!

Armed with brush

The past two weeks have once again been all about magic at the Hoogzit studio. I can report that I have been in contact again with Mildred Elfenbein, the representative of the Little People, on the Hoge Veluwe. The search for the Lepelkoenen there will be enriched with finds of the Saint Hubertus Deer.

In addition, I have almost finished the first illustration for Greetje's book full of magic. Beautiful work to do, considering there is a real world behind the story in the Hakvoort house and stables.

This while the world is on fire elsewhere, which does affect me. And so I work on beautiful things. As a counterpart to all those atrocities that people do to each other and our fellow creatures. It's too big to comprehend. But it gives me a feeling to create even more beautiful and good things. Not out of desperation. But from an awareness that there is something that stands above everything. No matter how deep we go, or perhaps the deeper, the higher and more rebellious that power. The clearer the way to the heights where all noise, rumor and misery cease. Where silence reigns in infinite light and intact trust. The dimension from which we look down on a swirling mass that has lost its way. Not from an arrogant height, but from being silent with compassion and attention. Waiting for every soul to come to its senses. An utopia? Hope lost, everything lost.

Until then, it seems to me that it will make sense to continue to provide true inspiration in art and fortunately, we are not alone. Brothers and sisters artists, continue to send beauty and truth into the world to heal the ugliness, which is unfortunately not foreign to us humans!

Lees meer >> | 40 keer bekeken

Louter Licht Pure Light

Louter Licht

“Er is een land van louter licht, waar heil'gen heersers zijn. Nooit gaat de gouden dag daar dicht, in duisternis of pijn. Daar is het altijd lentetijd, in bloei staat elke plant. Alleen de smalle doodszee scheidt, ons van dat zalig land.

Er is een Land van louter Licht… We zongen het vroeger op school. Ergens herberg ik een weten dat dit een waarheid is. Tenzij ik in mijn jeugd zo weldadig in liefde gebaad ben door mijn ouders en grootouders, dat ik aan deze tijd refereer. Maar zelfs dan, wat zou het verschil zijn?

Op Instagram heb ik een jaar geleden het pseudoniem PKArt Heavencollector aangenomen. PK staat uiteraard voor paardenkracht, in vlees en bloed, dan wel uitgevoerd in fraaie oldtimers.

Maar PK staat tevens voor Perfect Key. Niet in de zin van een sleutel met bijbehorend slot, maar een sleutel als die uit de muziek. Een sleutel die de juiste toon aangeeft en waar je je instrument op af kunt stemmen om het zuiver te laten klinken.

Wanneer wij ons openstellen voor inspiratie, kunnen wij de toegang daartoe alleen vinden door onszelf af te stemmen op die "zuivere toon". Resoneren we ermee, jubel o jubel, wat klinkt het dan heerlijk eenstemmig en stijg je boven jezelf uit. Je voelt het contact door je hele wezen heen trillen en de inspiratie kan gevangen worden, om weer vrij te laten in aards materiaal. Mag ik dit kunst noemen?

Ik had beloofd de ontwikkelingen hier te melden omtrent het boek dat steeds vastere vorm aan gaat nemen. Het boek van Greetje, haar gezin en dieren, dat vertelt over een Magische Wereld. We zijn nu toe aan het scheppen van de illustraties. Heerlijk werk. En ik kan niet anders geloven dat deze Magische Wereld een uitvloeisel is van dat Land van louter Licht.

Op het moment dat ik een kanaal opende als de Heavencollector, stuurde Greetje mij het bericht met de vraag of ik haar verhaal wilde illustreren. Het past zo wondermooi in die verzameling van de stukjes hemel die op aarde te vinden zijn. De magie die, als we er oog voor- en vertrouwen in hebben, werkelijk om ons heen te vinden is. Ondanks dat chaos, rampen, oorlogen, of wat ons meer om de oren slaat, angst willen zaaien.

Laat ons dan schoonheid zaaien en hemelse aren oogsten in de dingen die we kunnen maken met en voor elkaar in blijvende losgelaten inspiratie.

Zal het niet zo zijn, dat, zoals het lied besluit, zelfs dan de smalle doodszee ons niet kan scheiden van dat zalig land?

There is a Land of pure Light... we used to sing this at school. Somewhere I know that this is reality. Unless I was so generously bathed in love by my parents and grandparents in my youth that I refer to this time. But even then, what would be the difference?

A year ago I adopted the pseudonym PKArt Heavencollector on Instagram. PK obviously stands for horsepower, in flesh and blood or in beautiful vintage cars. 

But PK also stands for Perfect Key. Not in the sense of a key with an accompanying lock, but a key like the one from music. A key that indicates the correct tone and to which you can tune your instrument to sound pure.

When we open ourselves to inspiration, we can only find access to it by attuning ourselves to that pure tone. If we resonate with it, holy holy, how wonderfully unison it sounds and you rise above yourself. You feel the contact with the same vibration vibrating through your entire being and the inspiration can be captured, to be released again in earthly material. Can I call this art?

I promised to report developments here regarding the book that is taking shape. The book by Greetje Hakvoort and her family and animals, which tells about a Magical World. We are now ready to create the illustrations. Wonderful work. And I cannot help but believe that this Magical World is an extention of that Land of pure Light.

The moment I opened a channel as the Heavencollector, Greetje sent me a message asking if I wanted to illustrate her story. It fits so wonderfully into that collection of pieces of heaven that can be found on earth. The magic that, if we have an eye for it and trust in it, can really be found around us. Despite the fact that chaos, disasters, wars, or whatever else bothers us, wants to sow fear. Then let us sow beauty and reap heavenly ears in the things we can make with and for each other in lasting inspiration released.

Will it not be that, as the song concludes, even then the narrow sea of ​​death cannot separate us from that blessed land?

Lees meer >> | 34 keer bekeken

Paarse magie Purple Magic

Paars is de kleur van magie…

Is het daarom dat een bloeiend heideveld zoveel mensen aanspreekt? En brengt het echt iets magisch met zich mee?

In ons dorp Ede van destijds, we gaan terug naar 1935, werd het plan opgevat om de bloei van de heide te vieren. Voor het evenement werd een heuse Heidekoningin gekroond. Calluna I. In een later jaar volgde Prinses Erica. Het feestelijke gebeuren werd in het verduisterde leven geroepen om de crisisjaren wat kleur en fleur te geven. En dat werkte.

Gezien onze tijd waarin het evenzo niet allemaal vrolijkheid en vrijheid is geweest de laatste jaren, is het gelukkig weer mogelijk geweest de Heideweek voluit te vieren dit jaar. De dorpen die tot gemeente Ede horen hebben elk zo’n beetje hun eigen dag.

Wie ’t Lunters bloed door d’ aderen vloeit, zoals bij ondergetekende, heeft toch wel de Oud Lunterse Dag als favoriet. Door het dorp trekt een bonte stoet nostalgie genaamd de Reutemeteut. In de dorpsstraat worden de gezelligheid en saamhorigheid gevierd met een enorme braderie waaronder oude ambachtendemo’s en wordt de “inwendige mins” ook ruim voorzien van smakelijke kost.

Mijn moeder vulde daar altijd met haar clubleden de kraam voor haar geboortehuis; het ambacht van kunstschilders. Die mooie traditie heb ik sinds twee jaar over genomen. De eerste keer was moeilijk, het gemis blijft uiteraard, maar het warme bad van Lunteren heeft deze nieuwe generatie  hartelijk verwelkomd en graag draag ik eveneens mijn steentje bij met wat ontwerp/tekenwerk hier en daar voor het grote feest. Met dank weer aan de marktmeesters!

En zo maakte de deelname als schilders van deze tijd voor Tini en Wim; twee oud-clubleden van mijn moeder, Sylvia één van mijn clubleden en mij tot een feestje.

Maar niet alleen deze dag, waarop we onze eigen kleur en fleur aan het publiek mochten tonen, kleurde mijn heideweek toverachtig fraai. Dit jaar werd de Edese Atelier Route een feit. Hoe heerlijk om collega’s in de kunst te ontmoeten en hun ideeën en vertaling van schoonheid en schitterende inspiraties te bewonderen. Genoten heb ik van de superfijne werken van Cor Lourens ( www.corlourens.nl ) en de heerlijke karakters van Ria Buitenhuis (zie Edese Atelierroute Ria Buitenhuis).

Er was nog veel meer te zien, maar ik moest kiezen om tijd over te houden voor de voorbereidingen voor Lunteren. Echter deze twee bezoeken kleurden mijn dag magisch. Niet alleen paars, maar als geschilderd vanaf een rijk pallet.

Is het toeval dat ik vanmorgen las dat Kunst even noodzakelijk is voor een gezond leven als slaap, voeding en beweging? Ik ga nog maar eens een dosis maken en genieten.

Met kleurrijke groet,

Mandy

Dearest Bless & Bon

Purple is the color of magic…

Is that why a flowering heathland appeals to so many people? And does it really bring something magical?

In our village of Ede at the time, we go back to 1935, the plan was conceived to celebrate the flowering of the heather. A real Heather Queen was crowned for the event. Calluna I. Princess Erica followed in a later year. The festive event was brought to life to give the crisis years some color and brightness. And that worked.

Given our time in which it hasn't all been joy and freedom in recent years, it has fortunately been possible to fully celebrate the Heideweek again this year. The villages that belong to the municipality of Ede each have their own day.

Those who have 't Lunters blood flowing through their veins, like the undersigned, have the Oud Lunterse Dag as their favorite. A colorful procession of nostalgia called the Reutemeteut passes through the village. In the village street, the cosiness and togetherness are celebrated with a huge fair under which old crafts are displayed, although the "inner mins" is also amply supplied with tasty food.

My mother used to fill the stall in front of her birthplace with her club members; the craft of artists. I have taken over this beautiful tradition for two years now. The first time was difficult, the loss remains of course, but the warm bath of Lunteren has warmly welcomed this new generation and I am happy to contribute with some drawing here and there for the big party. Thanks again to the market masters!

And so the participation as painters of this time made for Tini and Wim; two club members of my mother, Sylvia one of my club members and me to a party.

But not only this day, on which we were allowed to show our own color and bright to the public, my heather week colored magically beautifully. This year the Edese Atelier Route became a fact. How wonderful to meet colleagues in art and admire their ideas and translation of beauty and brilliant inspirations. I enjoyed the super fine works of Cor Lourens

( www.corlourens.nl ) and the delightful characters of Ria Buitenhuis (see Edese Atelierroute Ria Buitenhuis).

There was much more to see, but I had to choose to save time for the preparations for Lunteren. However, these two visits magically colored my day. Not just purple, but as if painted from a rich palette.

Is it a coincidence that I read this morning that Art is as necessary for a healthy life as sleep, nutrition and exercise? I'm going to make another dose and enjoy one.

With colorful regards,

Mandy

Lees meer >> | 51 keer bekeken

Elven, kabouters en...

Elven, kabouters en….  

Mildred Elfenbein. Enige jaren geleden ontmoette ik haar op de Hoge Veluwe. Een wonderlijke persoon die in nauw contact staat met het Kleine Volk. In dit geval het Kleine Volk der Lepelkoenen, verre verwanten van de Ierse Leprechaun.

Toen mijn moeder en ik voor een expositie te Galerie Zuid in Harskamp onze inspiratie zochten, ontmoette ik via de Gelderse hazen de Lepelkoen. Het was een wondere reis naar dit fenomeen dat bij maar weinig bekend is.

De Lepelkoen heeft zich sinds jaar en dag in Gelderland gevestigd en is tot op enige jaren geleden altijd ondergronds gebleven. Met goede reden. Nuchtere Nederlanders die het elfenvolk en aanverwanten afdoen van onzin tot waanzin behoren niet tot het meest geschikte grote volk om je aan bloot te stellen als kleine natuurgeest.

Echter nu de natuur schreeuwt om de zo broodnodige aandacht niet ten onder te gaan aan de ongebreidelde hebzucht en landje pik van de mens, is ook de Veluwse Lepelkoen bovengronds gekomen. En wel in Park de Hoge Veluwe. Mildred Elfenbein is hun spreekbuis. Zij vertaalt en bemiddelt tussen deze kleine natuurbeschermers en degenen die zij zo graag bereiken. Komende tijd zal er meer te lezen zijn over de activiteiten van de Lepelkoenen en hun boodschap. Voor nu blijft het verder nog even in de mysteriën die vragen om respect en geduld. Wordt vervolgd…

Elves, gnomes and….

Mildred Elfenbein. A few years ago I met her on the Hoge Veluwe. A wondrous person who is in close contact with the Little People. In this case the Kleine Volk der Lepelkoenen.

When my mother and I were looking for inspiration for an exhibition at Galerie Zuid in Harskamp, ​​I met de Lepelkoen through the Gelderse hare. It was a wonderful journey to this phenomenon that is little known.

De Lepelkoen has settled in Gelderland for many years and has always remained underground until a few years ago. With good reason. Down-to-earth Dutch people who dismiss the fairy folk and relatives from nonsense to madness are not the most suitable large people to expose yourself to as a small spirit of nature.

However, now that nature is crying out for the much-needed attention, not to succumb to man's unbridled greed and land grab, the Veluwe Lepelkoen has also come above ground. In Park de Hoge Veluwe.

Mildred Elfenbein is their mouthpiece, translating and mediating between these little conservationists of Nature and those they love to reach. In the coming period there will be more to read about the activities of the Lepelkoenen and their message. For now it will remain in the mysteries that ask for respect and patience. To be continued…

Lees meer >> | 36 keer bekeken

Onbevattelijk Incomprehensible

Onbevattelijk

Soms is het allemaal te groot en groots om te bevatten. Narigheid die zich nu op alle niveaus in de wereld aan dient en zich moeiteloos een weg naar ons baant via de media. Maar ook goede en mooie dingen.

Zo kan ik uitbundig blij worden als anderen evenzo enthousiast zijn over het creëren van bijzondere kunstvormen.

Of compleet gelukkig en blij verloren raken bij het zien van een mede-creatie die zo wondermooi in elkaar gezet en gekleurd is, dat het je natuurpetje werkelijk te boven gaat.

Ik citeer een regel van de grote meester Rien Poortvliet uit het boek de Ark van Noach;

“Hoe heeft de goeie God het allemaal kunnen bedenken…”

Met hem kan ik niet anders geloven dan dat de Grote Maker er enorm van genoten heeft en nog altijd geniet zulke prachtige schepsels in het leven te roepen.

De Pyjama Schild Wants

Incomprehensible

Sometimes it's all too big and grand to comprehend. Misery that is now presenting itself at all levels in the world and effortlessly making its way to us through the media. But also good and beautiful things.

This way I can become exuberantly happy when others are equally enthusiastic about creating special art forms.

Or completely happily lost at the sight of a co-creation that is so wonderfully put together and colored that it really exceeds your understanding.

I quote a line from the great master Rien Poortvliet from the book Noah's Ark;

“How did the good Lord make it all excist…”

With him, I cannot help but believe that the Great Maker thoroughly enjoyed and still enjoys bringing such wonderful creatures into existence.

The Pajama Shield Bug

Lees meer >> | 40 keer bekeken

Hoe een hond een merrie

Jaren geleden verzorgde ik een stripbladzijde voor het tijdschrift Cap/Hoefslag. Hoofdpersonen waren Jack en Lexy, twee Jack Russells. Zowel Jack als Lexy bestonden echt. Inspiratie en model voor dit verhaal stonden twee Jack Russells met dezelfde naam. Jack, een driekleur korthaar was van onze dierenarts, Lexy, een witte ruwhaar was van onze buren.

Lexy kwam uit Kesteren, uit een nestje gefokt door Liesbeth. Ze kwam regelmatig buurten en zo kwam ook ik via de buren in contact met Liesbeth, een honden- en paardenmens pur sang. Ze heeft zelfs even lessen gevolgd in mijn atelier, maar bleek veel te druk met haar thuisfront en alles wat zij daarnaast nog onderneemt. Want dat is veel. Waaronder het fokken van paarden.

Tot mijn blije verrassing nam ze onlangs contact met me op om te vragen of ik één van haar toppertjes zou willen schilderen. Een merrie die inmiddels naar Engeland is verhuisd. Bofkont. Ik mis Engeland. Maar geniet van het weergeven van een machtig mooi paardje dat alle edelheid uitstraalt die een paard toegeschreven wordt.

Hoe bijzonder kan het lopen, Lexy is een mooie herinnering, Kallista staat nu (bijna) in haar volle glorie op de ezel. Laagje voor laagje komt ze uit de verf.

How a dog “catches” a mare

Years ago I did a comics page for the magazine Cap/Hoefslag. Main characters were Jack and Lexy, two Jack Russells. Both Jack and Lexy really existed, inspiration and model for this story were two Jack Russells with the same name. Jack, a tricolor smooth hair was our vet ‘s dog, Lexy, a white wire hair belonged to our neighbors.

Lexy came from Kesteren, from a litter bred by Liesbeth. And so I also came into contact with Liesbeth, a dog and horse person pur sang, through the neighbors. She even took lessons in my studio for a while, but turned out to be far too busy with her home front and everything else she undertakes. Because that's a lot. Including horse breeding.

To my happy surprise, she contacted me to ask if I would like to paint one of her toppers. A mare who has since moved to England. Lucky. I miss England. But enjoy depicting a mighty beautiful mare that exudes all the nobility ascribed to a horse.

How special can it be, Lexy is a beautiful memory, Kallista is now (almost) in her full glory on the easel. Layer by layer she appears outof the paint.

Lees meer >> | 50 keer bekeken

Kleurrijk pallet aan kwastgasten

De ezeltjes staan al weer klaar voor vandaag. Vier keer per week geef ik groepsles. Mijn moeder gaf ook schilderles. Bij haar begon het toen ik nog op de lagere school zat en zij samen met een andere moeder op een keramiekclub zat. Toen ze iets anders zochten stelde mam haar voor om eens bij haar te komen schilderen. Al snel haakten meerdere moeders aan en van mond tot mond ging het “gerucht” dat er een fijne plek was om ook nog eens gedegen les te krijgen. De schilderclub was geboren.

Ik volgde in de traditie toen ik 21 was. Bezocht eerst de mensen thuis waar per adres zich clubjes van drie á vier vormden om te leren omgaan met verf en penselen. Later toen mijn vader een stuk bij het huis aan gebouwd had als tekenkamer, mocht ook ik de mensen daar uitnodigen.

Ik schreef hele cursussen, pakte elk onderwerp bij de kladden en presenteerde het als model om van te leren en vooral te genieten. Want dat staat in mijn lessen voorop. Het leren kijken en je verwonderen over zoveel wondermooie zaken om ons heen waar we op een doodgewone dag blindelings aan voorbij lopen. Te gaan beseffen dat er dan zelfs geen doodgewone dagen meer bestaan, maar er altijd wel iets op je pad komt dat je aandacht vraagt en verdient.

Maar niet alleen dat. Deze ervaringen delen in een club brengt weer met zich mee hoe verrassend ieder een gekozen onderwerp vertaalt in materie. Dit inspireert elkaar. En dat maakt elke groep tot een kleurrijk pallet op zich in een kunstzinnig samen komen.

mijn moeder met enkele van haar clubleden tijdens een buiten evenement

Colorful palette of brush guests

The easels stand ready again for today. I give group lessons four times a week. My mother also taught how to paint. It started with her when I was still in primary school and she was at a ceramics club with another mother.

When they were looking for something else, Mom suggested that she might like to come and paint too. Soon several mothers joined and word of mouth spread that there was a nice place to also receive solid lessons. The painting club was born.

I followed in the tradition when I was 21. First visited the people at home, where groups of three or four formed per address to learn how to handle paint and brushes.

Later, when my father had added a piece to the house as a drawing room, I was also allowed to invite the people there.

I wrote entire courses, took each subject by the dredge and presented it as a model to learn from and, above all, to enjoy. Because that's what comes first in my classes. Learning to look and marvel at so many wonderful things around us that we blindly walk past on an ordinary day.

To realize that even ordinary days no longer exist, but something always comes your way that demands and deserves your attention.

But not only that. Sharing these experiences in a club brings with it how surprisingly everyone translates a chosen subject into matter.

This inspires each other. And that makes each group a colorful pallet in itself in an artistic gathering.

Lees meer >> | 37 keer bekeken