Mandy - Nellestein

Terug naar de oorlog Back to war

Terug naar de Oorlog

Wars van oorlog wordt een ieder de laatste tijd veel geconfronteerd met deze vorm van waanzin van de mens. Dat we elkaar om zeep helpen is al iets dat toch tegen onze natuur in moet druisen, maar dat we daar de onschuldige natuur met haar bewoners, laat staan de dieren die ons zoveel geven in meenemen kan me meer dan diep droevig stemmen.

Echter, mijn ouders hebben de laatste grote oorlog wel meegemaakt. Mijn moeder’ s vader kwam de eerste nacht al om. Mijn vader’ s ouders overleefden ternauwernood het bombardement op Wolfheze en moesten op de vlucht met een gewond zoontje, pasgeboren baby en de rest van hun jonge gezin.

Afgelopen zondag kwam alles tot leven. In een museum, opgericht door een gedreven nazaat van de achterburen van mijn vader. We kwamen daar door een wonderlijk voorval.

Ik zocht een aantal maanden geleden een map, bij mij op zolder. Ik trof er één, een hele oude en keek wat zich erin bevond. Het waren tekeningen van vliegtuigen, die mijn vader eind jaren 90 had gemaakt. Die van een Dakota en een Horsaglider.

Toen mijn vader’ s jongste broer vertelde dat hij natuurgids zou worden op Wolfheze en Planken Wambuis, toonde hij tevens veel belangstelling voor de familie geschiedenis. Ruim na de oorlog geboren, wilde hij de verhalen van zijn oudste broer meenemen in het gidswerk. Kennis makend met de tekeningen, stelde hij voor deze ten toon te stellen in een museum. Zo bracht hij ons tevens in contact met een mevrouw die een lang gesprek met mijn vader voerde om de geschiedenis te bewaren in een podwalk.

Zondag 25 mei was het zover, dat mijn vader zijn tekeningen overgedragen heeft aan het glidermuseum te Wolfheze. Verrassend genoeg ontmoette hij daar voor het eerst de kleinzoon van zijn achterbuurman van destijds. Diens opa en oom overleefden het bombardement niet. De geschiedenis werd met alle indrukwekkende spullen die het museum rijk is, opnieuw in herinnering gebracht. Het was een heel bijzondere morgen. Maar het deed opnieuw beseffen dat de waanzin van de strijd teveel kapot gemaakt heeft. En laat het alstublieft bij herinneringen blijven.

Toch hebben mijn vader’ s tekeningen een zeer eervolle plek gekregen. Laten ook zij getuigen van een tijd die niet terug mag komen.

Back to the War

Averse to war, we all have recently been confronted with this form of human madness. That we kill each other is something that must go against our nature, but that we take innocent nature with its inhabitants, let alone the animals that give us so much, with us can make me more than deeply sad.

However, my parents did experience the last great war. My mother's father died the first night. My father's parents barely survived the bombing of Wolfheze and had to flee with an injured son, newborn baby and the rest of their young family.

Last Sunday everything came back to life. In a museum, founded by a passionate descendant of my father's back neighbors. We got there through a strange incident.

A few months ago I was looking for a folder in my attic. I found one, a very old one and looked at what was in it. They were drawings of airplanes, that my father had made in the late 90s. Those of a Dakota and a Horsaglider.

When my father's youngest brother told us that he would become a nature guide at Wolfheze and Planken Wambuis, he also showed a great deal of interest in the family history.

Born well after the war, he wanted to include his oldest brother's stories in his guiding work. He also suggested exhibiting the drawings in the museum. In this way, he also put us in touch with a lady who had a long conversation with my father about preserving the history in a podwalk.

On Sunday 25 May, my father handed over his drawings to the glider museum in Wolfheze. He also met the grandson of his back-door neighbour for the first time there. His grandfather and uncle did not survive the bombing. History was brought back to mind with all the impressive items that the museum has to offer.

It was a very special morning. But it made us realize once again that the madness of the battle had destroyed too much. And please let it remain memories.

Yet my father's drawings have been given a very honorable place. Let them too bear witness to a time that must not return.

Lees meer >> | 12 keer bekeken

Tijdloos Timeles

Langere dagen, uren te kort

Heb ik dit nu alleen of… gaat de tijd sneller? Het wordt vaker geuit, dat het lijkt of dagen en gebeurtenissen daarin zich sneller afspelen. Met het lengen van deze lieve Mei-dagen, komt het mij voor of de uren per dag korter worden. Onlangs hoorde ik dat dit werkelijk zo is, het niet alleen een vermeende beleving is.

Wel, in de vaart der volkeren en blijkbaar rent de klok daarin net zo hard mee, schiet ik net zo snel door de dagen heen en is er weer een week voorbij. Time flies when you’re having fun. True, al is er veel not so funny in de wereld en doe ik mijn uiterste best de mooie dingen meer water te geven dan de tragedies. Niet vanwege een ‘kop in het zandmodes’, maar om op kracht te blijven en daar te kunnen zijn waar wel mogelijk als één persoontje.

Het filmen in deze dagen begint te lukken, het knippen en plakken van verzameld materiaal vraagt wat meer tijd. Oefening baart kunst, maar die kunst versta ik nog niet zo goed. Het illustreren, expositiemateriaal klaarmaken, les geven, tussendoor leven en zorgen voor, vraagt de rest van de ruimte in de agenda. Tel de kortere uur beleving erbij op en ik bevind me in een draaikolk van bezigheden die als een tornado om me heen spint.

Het is allemaal wel prachtig werk, al is het altijd een onzeker bestaan en weet je nooit zeker of je inkomsten zult hebben. En soms kijk ik in stille verwondering naar die draaikolk, vraag me af, zou een baantje van 9 tot 5 bij in een winkel misschien makkelijker zijn?

Mijn moeder, ook schilderes, grapte er wel eens over als we samen met een schilderklus buiten de deur bezig waren en samen genoten van de uitvoering ervan. ‘Goh, Man, als je bij de Hema werkte, hadden we dit niet gehad.’ ‘Nee, wel zoute worst en een tompouce’, was dan altijd mijn antwoord.

Met alle respect voor het werk dat geroepenen voor een winkelbaan vervullen, we hadden het er niet voor willen ruilen. En nog niet. Van zijn leven niet. Al zal een baan met vaste uren en een klok die zich aan de tijd houdt meer zekerheid en regelmaat bieden, ik houd het toch liever bij de tornado aan bezigheden die andere, hopelijk voedzame, kunstzinnige kost de wereld in slingert om ergens op de juiste tijd te landen. En een klein stukje tijdloosheid kan bieden aan degene die het nuttigt.

Longer days, hours short

Is it just me or... is time moving faster? It is expressed more often, that it seems like days and events in them are happening faster. With the lengthening of these dear May days, it strikes me as if the hours per day are getting shorter. Recently, I heard that this is really so, it is not just a perceived perception.

Well, at the rate things are going, and apparently the clock is running just as fast in that, I am shooting through the days just as fast and another week has gone by. Time flies when you're having fun. True, although there is a lot of not so funny in the world and I do my utmost to give the beautiful things more water than the tragedies. Not because of a “head in the sand fashion”, but to stay on strength and be there where possible as one person.

Filming in these days is starting to work, editing collected material takes a bit more time. Practice makes perfect, but I do not yet understand that art very well. Illustrating, preparing exhibition material, teaching, living in between and caring for, requires the rest of the space in the diary. Add in the shorter hours and I find myself in a whirlpool of activities that spins around me like a tornado.

It is all wonderful work though, even if it is always an uncertain existence and you are never sure if you will have income. And sometimes I look at that vortex in silent wonder, wonder, would a 9-to-5 job at a shop perhaps be easier?

My mother, also a painter, used to joke about it when we were working on an outside painting job together and enjoyed the execution of it together. 'Gee, Man, if you worked at the Hema, we wouldn't have had this.' 'No, we'd have salty sausage and a tompouce,' was always my response then.

With all due respect for the work called to a retail job, we wouldn't have traded it for it. And still not. Never. Even though a job with fixed hours and a clock that keeps to time will offer more security and regularity, I prefer to stick to the tornado that other, hopefully nutritious, artistic creations hurls into the world to land somewhere at the right time. And that this can offer a small slice of timelessness to those who consume it.

Lees meer >> | 48 keer bekeken

Mensen zullen beelden zien. People will see images.

Mensen zullen beelden zien…

Allereerst mijn excuses naar u o volgers, maar ook naar mijn plan om dit blog regelmatig te vullen met aardige spinsels. Het kwam er even niet van en een reden daarvan is dat ik achter de schermen van dit scherm waarop ik nu type een boel lessen heb gevolgd en nog steeds volg. Dit om mezelf hopelijk te bekwamen in niet alleen bloggen, maar… schrik niet, (ik schrik er zelf nog steeds van) ook vloggen!

Mijn zee van tijd is al beperkt tot een pierenbadje en dan zulke ambities. Ik lijk wel gek. En dat ben ik ook, want ik ga het doen. En waarom? Om gelijke reden dat ik creaties maak. Vreugde en schoonheid wil delen, de mooie dingen van het leven vangen en tastbaar maken, de zwaarte van de wereld wat lichter maken! Daar ben ik denk ik, nee voel ik, voor geboren.

Maar voor iemand die het al een ramp vindt op de foto te gaan, het liefst achter die schermen werkt en daar ook blijft. Hoe haal ik het in mijn, liefst verhulde, bol te gaan filmen?! Zoveel mogelijk blijf ik buiten beeld, echter, werk laten zien ontstaan, mijn kwastjes zweven nu eenmaal niet vanzelf naar het doek.

Het is de nieuwe tijd. En ik moet zeggen, zijnde een Aquarius, levend in het Aquariustijdperk, zoals vele kanalen ons leren, is het misschien ook wel tijd om een nieuwe weg erbij te kiezen. De weg die meer mensen bereikt. De weg die naar ik hoop net zoveel plezier verschaft als het plezier dat ik zelf ondervind aan kunstenaars van het leven die ik zelf volg op het wereld wijde web. Niet om hen te kopiëren, maar om samen met hen een tegenhanger te vormen aan alles dat donker en drukkend is.

Aldus Tally Ho, voorwaarts en hier mijn terugkomst op dit blog en onthulling. Nu de filmpjes nog… wordt al aan gewerkt. Ik houd u op de hoogte wanneer ik de stroom van Youtube in gesprongen ben!

People will see images… First of all my apologies to you o followers, but also to my plan to regularly fill this blog with nice musings. It didn't happen for a while and one reason for that is that behind the scenes of this screen on which I am now typing I have followed and am still following a lot of lessons. This to hopefully become proficient in not only blogging, but… don't be alarmed, (I am still shocked myself) also vlogging!

My sea of ​​time is already limited to a paddling pool and then such ambitions. I must be crazy. And I am, because I am going to do it. And why? For the same reason that I create. Wanting to share joy and beauty, capture the beautiful things in life and make them tangible, make the heaviness of the world a little lighter!

I think, no I feel, that is what I was born for. But for someone who already finds it a disaster to have their picture taken, prefers to work behind those scenes and stays there. How do I get it into my, preferably concealed, head to start filming?!

 As much as possible I stay out of the picture, however, showing work in development, my brushes do not float to the canvas by themselves. It is the new era. And I must say, being an Aquarius, living in the Aquarius age, as many channels teach us, it is perhaps also time to choose a new path. The path that reaches more people. The path that I hope provides as much pleasure as the pleasure I experience with artists of life that I follow on the world wide web. Not to copy them, but to form a counterpart with them to everything that is dark and oppressive. Thus Tally Ho, forward and here my return to this blog and revelation. Now the videos… already being worked on. I will keep you informed when I have jumped into the stream of Youtube!

Lees meer >> | 101 keer bekeken

Mysterie

Hoofdstuk 2. Het huis op de hoek

In een vorig blog heeft u kunnen lezen hoe het huis van mijn oom en tante met hen in mijn hart geprint staat als een warme haven. Het huis waar dit verhaal over gaat heeft er zoveel van weg, dat het bijna griezelig is. Een woning evenzo op de hoek van een straat, een wel onderhouden tuin, een gezellige inrichting. Het bizarre van dat laatste is, dat deze inrichting precies zo is als die van mijn oom en tante.

Geen wonder dat dit huis me zo tot troost is. Ik passeer het bijna dagelijks als ik onze honden uit ga laten in het bos. En bijna zou ik twee zwaaiende armen verwachten daarbinnen.

Maar buiten het interieur met dezelfde elementen en dezelfde inrichting is de woonplek leeg. Nooit heb ik er iemand binnen gezien. Nimmer brandt er licht. Ook ’s avonds niet. Omdat me dit na vele malen sluiks observeren begon te dagen, begon ik even omzichtig het interieur beter te bekijken. Het is nep. De schilderijen aan de muur zijn goedkope prints die geen waarde dragen. De bloemen zijn gedroogd. De vazen waarin ze staan, staan er al net zo lang als dat mijn observatie verscherpt is.

De tuin echter is zo netjes dat er wel iemand in moet werken. Dat is ook zo. Eén keer kwam ik er op een mooie zomerdag langs. Nog niet zo bewust van de levenloosheid daarbinnen. Vanuit een ooghoek werd ik de rijk bloeiende struik, die ik passeerde half gewaar. Tot deze plotseling opveerde. Ik schrok me een zomerhoedje.

“Poeh, ik dacht dat u een plant was!” flapte ik eruit. Een aardige wat oudere dame glimlachte.

“Uw jurk, mooie bloemen”, voegde ik toe om de blunder wat te verzachten, vooral de tuinierster, maar ook evenzo voor mezelf.

“U ziet er ook fleurig uit” complimenteerde de vrouw me en wees op de fel gekleurde tas die ik om mijn schouder droeg. Geen broekzakken die dag om de spullen van de honden in te vervoeren.

“Dank u”, zei ik en vervolgde de wandeling. Op die ontmoeting na is het stil geweest en gebleven in het huis op de hoek.

Vanuit verschillende hoeken mijnerzijds wil ik er schrijvend onderzoek op los laten. Want ik blijf erbij, daar klopt iets niet…

Wordt vervolgd

Chapter 2. The house on the corner

In a previous blog, you were able to read how my aunt and uncle's house with them printed in my heart is like a warm haven. The house this story is about is so much like it, it is almost eerie. A house equally on the corner of a street, a well-kept garden, a cosy interior and the bizarre thing about it is that this interior is exactly like my aunt and uncle's house. No wonder this house was so comforting to me. I pass it almost daily when I go to walk our dogs in the forest. And almost I would expect two waving arms there. But apart from the interior with the same elements and the same furnishings, the living space is empty. Never have I seen anyone inside. Never was there a light burning. Not even in the evening. As this began to dawn on me, I began to take a circumspect look at the interior more closely. It is fake. The paintings on the wall are cheap prints that carry no value. The flowers are dried. The vases they are in have been there for as long as my observation has sharpened. The garden, however, is so neat that someone must be working in it. It is so. Once I passed it on a beautiful summer day. Not yet so aware of the silent dealings inside. Out of the corner of my eye, I did get half-aware of the richly flowering bush I was passing, but when it suddenly sprung up, I was startled. ‘Pooh, I thought you were a plant!’ I blurted out. A nice slightly older lady smiled. ‘Your dress, beautiful flowers,’ I added to make the blunder seem a bit nicer. ‘You look bright too’ the lady complimented me and she pointed to the brightly coloured bag I was wearing. No trouser pockets that day to carry the dogs' things in. Hence. ‘Thank you,’ I said and continued the walk. Apart from that encounter, it has been and remained quiet in the house on the corner. From different angles for my part, I want to do some writing research on it. For I maintain, something is not right here....

To be continued

Lees meer >> | 365 keer bekeken

Workshops

Workshop in de wolken

Afgelopen woensdag organiseerde ik een workshop hier in Ede op atelier de Hoogzit. Een vijftal enthousiaste deelnemers maakten er een luchtig feestje van. De titel luidde “The Sky is the limit”. Het is zo leuk te zien wat voor een prachtige werken er zomaar onder handen ontstaan die niet dagelijks de penselen hanteren. Een heerlijke verrassing voor henzelf, maar ook voor mij.

De vierde woensdag van november zal een workshop op de kalender verschijnen met een ander illuster onderwerp. Er is nog een plek vrij, dus mocht u geïnteresseerd zijn… mail me! Deze creatieve dag gaat gepaard met een excursie naar een historisch pandje dat uit 1912 stamt. Een bijzondere plek die opnieuw haar deuren heeft geopend en alles te maken heeft met naaldbomen en spirituozen. Dat laatste is optioneel. Verder verklap ik nog niets.

Hier de resultaten van de deelnemers:

Rest mij u te melden dat deel twee van het Huis op de Hoek in de maak is. Een mysterie dat mij nog altijd vraagtekens voorschotelt.

Lees meer >> | 373 keer bekeken

Merkwaardig huishouden Peculiar household

Het huis op de hoek

Hoofdstuk 1.

“Je kon wel een zus van me zijn!” riep mijn tante me toe. Daarop volgde haar fameuze schaterlach. “Hoor mij, in plaats dat ik daarvan zeg m’n dochter, we schelen elkaar meer dan dertig jaar!”

Ik kon alleen maar hartelijk mee lachen, zus, dochter, het maakte me niet uit. Ik vond het een eer. Sinds dat moment hebben mijn tante en ik elkaar zus genoemd. En altijd hadden we er weer plezier om. Automatisch werd mijn oom mijn schoonbroer (een leuker woord dan zwager).

Tante Hennie, ze was mijn vader ’s oudste zus. En een stukje familie, samen met ome Gert en uiteraard hun kinderen, dat mijn ouders en mij zeer na stond en staat.

We deelden lief, leed, menig zaterdagavondje en veel van onze vakanties. Tot het niet meer ging en zus Hen klaar was om over te gaan steken. Het was in coronatijd, maar we hebben innig afscheid kunnen nemen.

Ome Gert volgde niet heel veel later. Zulke mensen kan je niet missen. Maar aardlingen als we zijn, komen we er niet onderuit. En het fijne huis daar op die hoek, waar altijd warmte en liefde heerste stierf met hen mee. De met plezier onderhouden tuin verwilderde, de immer gevulde vogelvoerplaats bleef leeg. De parkeerplaats van ome Gert’ s trots evenzo.

Ontruimd stond de woning na al die jaren stil en treurig een gewoon huis te wezen. Niet meer die plek waar altijd twee armen omhoog gestoken werden om je welkom of gedag te zwaaien, als je langs het raam kwam.

Het verhaal dat ik hier schrijven wil gaat echter niet over dit huis, maar een ander hoekhuis, dat mij zolang tot troost geweest is. Dit, omdat het zoveel op het huis lijkt van mijn “oudste zus” en schoonbroer. Een huis met een evenzo duidelijk met liefde onderhouden tuin.

Eenzelfde soort bouw, inrichting, ligging. Maar juist omdat ik mijn focus op dit huis heb gericht, is me iets heel vreemds opgevallen aan deze woning. En daar gaat dit verhaal over. Wat is er aan de hand met dat huis op de hoek… ? Wordt vervolgd

Curious household

The house on the corner

Chapter 1.

“You could be my sister!” my aunt called out to me. This was followed by her famous laughter. “Hear me, instead of me saying that my daughter, we are more than thirty years apart!”

I could only laugh heartily along, sister, daughter, I didn't care. I thought it was an honor and since that moment my aunt and I have called each other sister. And always we had fun with it. Automatically my uncle became my brother-in-law.

Aunt Hennie, she was my father 's oldest sister. And a piece of family, together with uncle Gert and of course their children, that was and is very close to my parents and me. We shared loves, sorrows, many a Saturday night and many a vacation. Until it was no longer possible and sister Hen was ready to cross over. It was corona time, but we were able to say a fond farewell.

Uncle Gert followed not very much later. You can't miss people like that. But earthlings as we are, we can't get away from it. And the fine house there on that corner, where there was always warmth and love, died with them. The joyfully tended garden went wild, the ever-filled bird feeder remained empty. So did the parking lot of Uncle Gert's pride.

Vacated, after all these years, the house stood silent and mournfully being an ordinary house. No longer that place where two arms were always raised to welcome you or wave goodbye as you passed by the window.

The story I want to write here, however, is not about this house, but about another corner house, which has been a comfort to me for so long, since it looks so much like the house of my “oldest sister” and brother-in-law. A house with an equally obviously lovingly tended garden.

Similar construction, furnishings, location. But precisely because I have turned my focus to this house, I have noticed something very strange about it. And that's what this story is about. What is going on with that house on the corner ... ? to be continued.

Translated with DeepL.com (free version)

Lees meer >> | 382 keer bekeken

Pies of Art Pee of Art

We noemen hem Shandor(kort Shan), op zon- en feestdagen Chien d’Or. Zijn vachtje neigt ook naar goud en van karakter is hij soms onpeilbaar, maar zachtaardig en lief, bovendien uiterst gevoelig en wijs.

Shan’ is het hondje dat ik voor mijn ouders vond toen hun o zo dierbare Nova Scotia Retriever Bonny Lass te vroeg overleed. Een huis zonder hond wordt levenloos geacht in onze familie. Er zijn altijd één of meer honden geweest.

Mijn ouders waren al wat op leeftijd toen Bon kwam, maar nog wat meer aan de bejaarde kant toen wij haar moesten missen. Daarom richtte ik mijn zoektocht destijds op een volwassen, middelgrote hond.

Vandaag de dag kan je helaas kiezen uit vele “coronahonden”, maar destijds was het niet zo eenvoudig een geschikte makker te vinden. Over één ding waren we het eens, het moest geen reu worden, geen buitenlands hondje en niet te klein. En zo kwam Shandor met zijn kwispelstaartje in ons leven. Hij is een reu, Roemeen van geboorte (gered uit een bedroevend assiel) en klein van stuk.

En al heeft hij nog altijd puntjes van aandacht, we hebben enorm geboft met deze kleine vent. Wat hij mij vooral leert is geduld oefenen, want Shan is ook een kunstenaar. Dit uit zich in de vorm van zijn markeergedrag. Daarin gaat hij duidelijk niet over één nacht ijs.

Als hij een boom wil zegenen met zijn vloeibare creatie, gaat daar een uitgebreid ritueel aan vooraf. Ten eerste moet de boom vanuit de juiste hoek benaderd worden. Vervolgens besnuffelt hij het natuurobject met verschillende technieken. Zijn neusje verraadt jaren lange ervaring hierin.

Uitgesnuffeld neemt hij eerst een aantal posen aan om te kijken of zijn straalwerkje wel op de juiste hoogte en breedte zal landen. Dat vergt nogal extra tijd. Zo bepaalt hij zo de juiste compositie, richting, invalshoek, bedekking van het oppervlak, hoeveelheid aan vloeibaar materiaal en duur van zijn productie, intensiteit van kleur en geur.

Maar dan zijn we er nog niet. Het kunststuk moet nog een keer uitgebreid gecontroleerd worden. Is het nog niet naar zijn zin, dan herhaalt hij het hele proces nog maar eens. Perfectionisme is hem zeker niet vreemd.

Als u zich bedenkt wat we op de Veluwe wonen. Waar heel veel bomen staan… Geduld dus. Maar ik begrijp hem wel. Wat dat betreft werken we op dezelfde manier, alleen met ander materiaal. En een handtekening achterlaten is belangrijk heb ik geleerd. Zeker als je goud in je naam en karakter hebt.

A Pee of Art

We call him Shandor(Shan for short), on Sundays and public holidays Chien d'Or. His fur also craves gold and his character is sometimes unfathomable, but gentle and sweet, and also extremely sensitive and wise.

Shan’ is the little dog I found for my parents when their oh so dear Nova Scotia Retriever Bonny Lass died prematurely. A house without a dog is considered lifeless in our family. There have always been one or more dogs.

My parents were already a bit older when Bon came, but a bit more on the elderly side when we had to miss her. That's why I focused my search on an adult medium-sized dog. Unfortunately, you can now choose from many “corona dogs”, but at the time it was not so easy to find a suitable companion.

We agreed on one thing, it should not be a male, not a foreign dog and not too small. And so, Shandor came into our lives with his wiggly tale. He is a male, Romanian by birth (saved from a saddening shelter) and small in stature. And although he still has areas of attention, we are very lucky to have this little guy.

What he teaches me most of all is to practice patience, because Shan is also an artist. This is reflected in the form of his marking behavior. He clearly does not take this lightly. If he wants to bless a tree with his liquid creation, an extensive ritual precedes this.

First, the tree must be approached from the right angle. He then sniffs the natural object with different techniques. His nose betrays years of experience in this. He then first takes a number of poses to see whether his beam will land at the correct height and width. That takes quite a bit of extra time.

Ultimately, he determines the correct composition, direction, angle of approach, surface coverage, amount of liquid material and duration of his production, intensity of color and smell. But we're not there yet. The piece of art must be thoroughly checked again. If it is still not to his liking, he repeats the whole process again. Perfectionism is certainly no stranger to him.

And if you think about that we live on the Veluwe. Where there are many trees... So patience. But I do understand him. In that respect we work in the same way. Only different material. And I have learned that leaving a signature is important. Especially if you have gold in your name and character.

Lees meer >> | 381 keer bekeken

Een dorp aan open huizen

Een dorp aan open huizen

Afgelopen weekend, we schrijven 24 en 25 augustus, mocht ik met mijn atelier en cursisten meedoen aan de Edese Atelier Route.

Dacht ik bij de landelijke al aardig wat mensen over de vloer te hebben gehad, de aanloop was nu overweldigend!

En niet alleen bij ons. Nadat de laatste gasten weer op het fietsje waren gestegen, werden alle exposanten verwacht in de Concordiamolen in Ede centrum voor een na-babbel en knabbel. Het enthousiasme gonsde door het gewiekte gebouw. Zoveel fijne reacties allen hadden gekregen en zoveel mooie gesprekken.

Alle lof voor de organisatie. Het geheel was als een geoliede machine in elkaar gezet. Wij exposanten waren allemaal goed te vinden dank zei de routeplanning en uithangborden. Uiteraard alles in fraai paars uitgevoerd, want het is per slot Heideweek in ons dorp.

Mijn speciale dank gaat nog maar eens uit naar Cor Lourens. Door de aanbeveling van deze laatste gast van de open atelierdagen vorig jaar, ben ik in de deelnemende lijst terecht gekomen. En ik verwijs nog maar eens naar zijn magistrale werk en voor wie zich wil bekwamen in de oude meester technieken;

www.corlourens.nl

Ik ga opruimen, want de lessen hier op de Hoogzit moeten morgen weer doorgang kunnen vinden. In een volgend blog zult u de kunstzinnigheid van een van onze honden lezen, daarna start een waar mysterie. Maar daarover later.

Met zeer kleurrijke groet en dank aan alle bezoekers evenzo voor een overweldigend fijne aanloop!

Mandy

A village of open houses
Last weekend, August 24 and 25, I was allowed to participate in the Edese Atelier Route with my studio and students. 
I thought I had already had quite a few people over at the national event, but the crowd was now overwhelming! 
And not just at our place. After the last guests had climbed back on their bikes, all exhibitors were expected at the Concordia Mill in Ede center for a chat and a nibble. Enthusiasm buzzed through the building. We all received so many nice responses and had so many wonderful conversations.
All praise for the organization. The whole thing was put together like a well-oiled machine. We exhibitors were all easy to find thanks to the route planning and signboards. Of course in beautiful purple, because it is Heideweek in our village after all.
 
My special thanks once again go to Cor Lourens. Thanks to this last guest from the open studio days last year, I ended up on the participating list. And I refer once again to his masterful work and for those who want to become proficient in the old master techniques;
www.onlinegallery.art/nl/cor-lourens

I'm going to clean up, because the lessons here at the Hoogzit should be able to take place again tomorrow. In a next blog you will read about the artistry of one of our dogs, then a true mystery begins. But about that later. 
With very colorful greetings and thanks to all visitors for an overwhelmingly pleasant run-up!
Mandy

				

					
					Lees meer >>					 | 395 keer bekeken
				
			

Op de Kalender!

Artiestenleven

Eindelijk even een stukje tijd voor deze nieuwsbrief.  Er valt aardig wat te doen in atelier de Hoogzit, vandaar dat u mij even heeft moeten missen in woord. Maar met de vele activiteiten valt evenzo aardig wat nieuws te brengen.

Zoals vermeld in beeld in de vorige nieuwsbrief, loopt inmiddels de expositie Zomersalon in Galerie Zuid (Molenweg 109)en ben ik weer blij mee te mogen doen, samen met Liesbeth Steenbeek, Marian van Veen en uiteraard een meer-tal collega kunstenaars, waaronder Guus Kuit zelf met zijn prachtige etsen.

Het mag nog wel eens gezegd dat echtpaar Kuit een wondermooie plek heeft gecreëerd in het Harskampse waar een immer hartelijk ontvangst groot deel is van de bijzondere sfeer van hun galerie, lijstenmakerij en uitstalling van honderden boeken en aantrekkelijke vintage. Om de beeldentuin en picknickplek, alsmede kabouter- en het engelenpad niet te vergeten. Voor openingstijden van deze expositie verwijs ik u nog maar eens naar de website;

www.galeriezuid.nl

Het werk voor deze galerie heb ik naast het illustreerwerk voor inmiddels drie kinderboeken, de kerstkaart voor de Manege Zonder Drempels en wat tussendoor ontwerpen van belang, toch nog voor elkaar kunnen boksen, al had ik zulke mooie plannen voor twee grote olieverf stukken. Deze hoop ik komend jaar te gaan verwezenlijken. Inmiddels is daar al iets bijzonder moois in gaande, waarover in een latere nieuwsbrief wellicht meer.

Echter er is nog iets dat mijn aandacht vraagt en waarover ik u hierbij vast wil informeren.

Het OPEN ATELIER WEEKEND te Ede!

Dit valt in het weekend van de aanvang van de Heideweek, te weten 24 en 25 augustus. U kunt een route volgen door heel Ede, waar een grote groep kunstenaars hun diverse disciplines ten toon stellen. Ter uwer informatie en oriëntatie:

www.edese-atelierroute.nl

Na twee samenkomsten te hebben bij gewoond, kan ik niet anders zeggen dan dat deze route meer dan de moeite waard is. Blij mee te mogen doen, exposeren onder het dak van Atelier de Hoogzit eveneens mijn kwastgasten die hun beste schilderbeentje voor gaan zetten en de oud-kwastgasten van mijn moeder, ondergetekende en zullen uiteraard werken van mijn moeder te zien zijn.

De week erop geef ik een demo oude ambacht schilderkunst tijdens de Oud Lunterse dag 31 augustus, Dorpsstraat.

Zoals mam altijd zei; het artiestenseizoen is weer in volle gang! U bent zeer welkom😊

Met kleurrijke groet,

Mandy

 Artist's life

Finally some time for this newsletter.  There is quite a bit to do in the Hoogzit studio, which is why you missed me for a while. But with the many activities there is also quite a bit of news to offer.

As mentioned in the picture, the Summer Salon exhibition is now running in Galerie Zuid (Molenweg 109) and I am happy to be able to participate again, together with Liesbeth Steenbeek, Marian van Veen and of course several fellow artists, including Guus Kuit himself with his beautiful etching.

It may be said that the Kuit couple have created a wonderful place in Harskamp where a warm welcome is a large part of the special atmosphere of their gallery, frame shop and display of hundreds of books and attractive vintage. Not to forget the sculpture garden and picnic area, as well as the gnome and angel path. For opening hours of this exhibition I refer you again to the website;

www.galeriezuid.nl

In addition to the illustrating work for three children's books, the card for the Manege Zonder Dremples and some designs, I was still able to complete the work for this gallery, even though I had such great plans for two large oil paintings. I hope to achieve this in the near future. Something very beautiful is already happening in this regard, about which we may read more in a later newsletter.

However, there is something else that requires my attention and about which I would like to inform you.

The OPEN ATELIER WEEKEND in Ede!  To your information and orientation:

www.edese-atelierroute.nl

This takes place on the weekend of the start of Heideweek, namely August 24 and 25. You can follow a route through the whole of Ede, where a large group of artists exhibit their various disciplines.

After attending two meetings, I can only say that this route is more than worth it. Happy to be able to participate, my brush guests who will put their best painting foot forward and my mother's former brush guests, the undersigned, will also be exhibiting under the roof of Atelier de Hoogzit and my mother's works will of course be on display.

The following week I will give a demo of old craft painting during the Oud Lunterse day on August 31, village street.

Like mom always said; the artist season is in full swing again! You are most welcome😊

With colorful greetings,

Lees meer >> | 448 keer bekeken

Loops en Lunters

Loops en Lunters

De titel zal wellicht wat vragen oproepen. Verder lezend zal je ontdekken dat het één alles met het ander te maken had op een weer eens bijzonder gedeeld moment.

“Je bin uutgenoodegd veur ’t bijwoone van de eerste Algemene Vergaodering van de Stichting Oud Lunterse Dag”, klonk de aanhef in de mijn niet mis te verstane “moer’s taol”. Dat, omdat ik weer met een kraam op de illustere dag ons schilderwerk mag presenteren. Een traditie die ik van mijn moeder overgenomen heb.

Een andere traditie die de Kemissie (ondertiteling : Commissie) heeft doorgezet naar mij is de eervolle taak de sticker voor het feest te mogen ontwerpen. Daar was ik die maandag mee bezig. Of beter gezegd, ik had er de laatste hand aan gelegd.

Daarvoor had ik schilderles gegeven aan één van mijn clubs, dus om even op adem te komen en de honden te luchten, hoog tijd de wandelschoenen onder te binden. Bliss, mijn jachthondje is loops. Loops en jacht betekent hond weg als ik haar nu los laat. Dus heeft ze helaas lijn-arrest.

Om de reuen niet in de verleiding te brengen een uitgestippelde plasroute te volgen die Bliss met veel bliss uitzet, loop ik nu niet in de losloopgebieden die Ede rijk is. Het zijn nu stadswandelingen en we ontdekken werkelijk fantastische dingen, moet gezegd.

Zo koos ik die middag een pad dat langs de Eikelakkers voerde en passeerde een huis waar een kunstenaar moet wonen. Een artistieke tuin, houten bank met een trots “LUNTEREN” erop doet mij vermoeden dat het hier ook een boreling van het genoemde dorp betreft.

Maar tot mijn grote verrassing trof ik tegenover het huis een lantaarnpaal aan met een reeks stickers. Bovenaan een aantal die mijn moeder gemaakt heeft voor Oud Lunteren, mijn laatste eronder. En zo was de “loop” weer rond.

In heat and Lunters

The title may raise some questions. As you read on, you will discover that one thing had everything to do with the other in another special shared moment.

“You are invited to attend the first General Meeting of the Oud Lunterse Dag Foundation,” was the opening line in my unmistakable “moer's language”. That's because I can once again present our painting work with a stall on the illustrious day. A tradition that I inherited from my mother.

Another tradition that the Kemission (subtitle: Commission) has passed on to me is the honorable task of designing the sticker for the party. That's what I was working on that Monday. Or rather, I had put the finishing touches on it. Before that I had given painting lessons at one of my clubs, so to catch my breath and give the dogs some air, it was high time to put on my walking boots.

Bliss, my hunting dog is in heat. In heat and hunting means dog gone if I let her loose now. So unfortunately she is under leash arrest. In order not to tempt the males to follow a mapped out pee route that Bliss sets out with great bliss, I do not now walk in the off-leash areas in Ede.

They are now city walks and we discover really fantastic things, it must be said. That afternoon I chose a path that led along the Eikelakkers and passed a house where an artist must live. An artistic garden, wooden bench with a proud “LUNTEREN” on it makes me suspect that this is also a born of the village mentioned. But to my great surprise I found a lamppost opposite the house with a series of stickers. At the top are some that my mother made, my last one below. And so the “loop” came full circle again.

Lees meer >> | 504 keer bekeken