Ongrijpbaar
De lentemaand zet goed in. Zacht. Ook het regentje dat zich erbij presenteerde. Vanmorgen weer op pad met het fototoestel. Ik wilde een beeld vastleggen van dit heerlijke gebeuren. Maar zoals ik de laatste weken heb bemerkt gebeurt er elke keer iets teleurstellends. De foto’s die ik maakte voor de projecten “kever en co” zijn prachtig afgedrukt en goed te gebruiken voor het doel dat ik ermee voor ogen heb. Maar wat me opviel was dat wanneer ik verrukt van een wandeling thuis kwam en de plaatjes die ik schoot bekeek, ook op het beeldscherm, er iets miste. Ik had het er met m’n donderdagclub over en vroeg me af of ik misschien anders kijk als ik in het bos of veld ben dan mijn cameraatje. Een kwastgast van de zaterdagclub kon me meer uitleg geven, hij heeft veel verstand van fotograferen en vertelde me dat de camera niet alles vast legt wat we zien. Dat was een geruststelling. Maar vanmorgen ontdekte ik nog iets waarvan ik nu begrijp dat het niet te fotograferen is. Zijnde in een omgeving waar je van houdt, het ondergaan van de totaalbelevenis, het is onmogelijk om datgene te fotograferen wat je stil maakt. Te registreren op een beeld waardoor je geraakt wordt. En dat is: verwondering. Schilderen van een foto, het is een geweldig hulpmiddel. Maar en plain air de totale belevenis vastleggen, het geeft altijd een extra dimensie aan een werkje. Een goede reden om een keer een lesje aan te besteden met m’n clubjes me dunkt. En het weer nodigt er zo zachtjes aan weer toe uit.
