Puzzelstukjes
Het lijkt al herfst te zijn buiten. Wind, regen, natte paden in de bossen. De sfeer doet me elk jaar opnieuw aan die van de illustraties van Rien Poortvliet denken. Ik zie hem altijd als een van mijn leermeesters. Dezelfde sfeer en lijn van gevoel kleurde de band die ik had met één van mijn ooms. De broer van mijn vader, ome Otto. Ook hij was een vervend natuurliefhebber, jager en wist net als mijn opa, vader en andere oom van het liefst fraai hout iets moois te bouwen.
Wist moet ik helaas zeggen, hij is deze maand gestorven. En dat doet me veel. Contact was er eigenlijk weinig, maar die band is er wel. En die heb ik de keren dat ik hem bezocht in zijn laatste dagen heel sterk gevoeld.
Zoals ik die ook voelde bij het heengaan van de broer van mijn moeder, oom Henk, iets langer geleden dit jaar.
Het afscheid nemen doet me aan alsof we bestaan uit allemaal stukjes van degenen waar we veel om geven. Er missen mij nu twee mooie stukjes extra. Maar ik hoop en geloof dat als we zelf de oversteek maken, al die stukjes weer aan elkaar gezet worden en we elkaar weer als heel zullen ontmoeten, herkennen. De puzzel van het leven volmaakt zal zijn.
It seems to be autumn already outside. Wind, rain, wet paths in the woods. This reminds me every year of the same atmosphere to be found in the illustrations of Rien Poortvliet. I always see him as one of my teachers. The same atmosphere and feeling coloured the bond I had with one of my uncles. My dad’s brother, uncle Otto. He was an intense lover of nature, hunter and knew, like my granddad, dad and other uncle to build something beautiful preferable out of wood.
Alas…knew I have to say, he passed away recently. And that touches me deeply. There was little contact, but the bond was there. And during the times I visited him in his last days I have felt that bond very strongly.
The same way I felt it with the passing of my mother’s brother, uncle Henk, a bit longer ago this year.
The saying goodbye feels to me as if we are existing out of parts of the ones we care for so much. Two extra beautiful pieces are missing for me. But I hope and believe that if we make the transition ourselves, all these parts will be put together again and we’ll meet and recognise each other. The jigsaw of life will become perfect.