Mandy - Nellestein

De boswachter

De Veluwe… een gebied vol verrassingen. Wonderlijker dan zelfs de meest door de wol geverfde natuurvorser  zich kon voorstellen.

Er  vond een ontmoeting plaats… er ontstond een dialoog. De komende tijd zult u met enige regelmaat het gesprek kunnen volgen tussen het gezicht van de Hoge Veluwe, boswachter Henk Ruseler en zijn kleine buurman Us, hoofd en woordvoerder der Lepelkoenen.

Henk Ruseler, hij had er geen notie van dat hij al jaren en jaren geobserveerd werd door het Kleine Volk. Want dit doen zij. En pas wanneer een mens aan de zuiverheid voldoet ten opzichte van de plaats die hij in de natuur in kan nemen, verschijnen zij aan deze persoon.

Zo knikte Us instemmend toen Henk zijn verhaal deed over hoe hij tot wildbeheer en later educatie op natuurgebied gekomen is. Het was prachtig om een gesprek te verslaan van twee “oude” rotten in het (bos)vak.

Henk Ruseler, hij werd niet uit de Gelderse klei getrokken, noch uit Veluwse zandgronden gestoven, zijn wieg stond in Schiedam. Met ouders die een grote liefde voor dieren en natuur koesterden werd hij samen met zijn drie broers vaak meegenomen naar de bossen. En de dierentuin. Op 6 á 7 jarige leeftijd wist Henk wat hij wilde worden; oppasser. Het liefst bij de wolven. De oppasser van Blijdorp zag de passie in de kleine jongen en Henk mocht met hem mee naar de verblijven van zijn geliefde wolven, tevens  de wapiti’s en de rendieren die de oppasser onder zijn beheer had.

De droom veranderde na enige jaren toen de inmiddels 14 jarige Henk een Duitse documentaire zag over wildbeheer. Biologieleraar had het ook nog kunnen worden, echter wegen leidden hem tijdens zijn studie tuinarchitectuur, tevens in het Westen, naar de Veluwe. Het was het gebied waar hij zich thuis voelde en de trein hem van Vlaardingen af naartoe bracht als hij vrij had. De contacten die hij met deze reizen op deed brachten hem uiteindelijk naar de Kroondomeinen, voorheen de Koninklijke Houtvesterij geheten.

Opnieuw werd zijn passie voor de natuur opgemerkt en werd hem door de Jagermeester aangeboden aan te treden als leerling opzichter. Henk wilde eerst zijn studie afmaken en kreeg uitstel. Daarna volgde de opleiding op de Koninklijke Houtvesterij. Het was geen echte vaste baan, al was het wel aardig om te kunnen vertellen dat koningin Juliana je werkgeefster was.

Na een jaar opleiding werd Henk getipt door de opzichter van de Kroondomeinen dat er op park de Hoge Veluwe een vacature als toezichthouder jacht- en faunabeheer vrij kwam. Henk belde de toenmalige opzichter van het park op om een sollicitatie te plaatsen. En werd uitgenodigd. Evenals vele in het groen opgeleide Veluwenaren, geboren en getogen op de zandgronden. Hij vreesde geen schijn van kans te maken, echter de keuze viel op hem. 1 December 1980 mocht hij het groene pak aantrekken met de emblemen van het park erop. Vier maanden later betrok hij één van de boerderijen gelegen op het terrein en is sindsdien niet meer weg te denken van deze plek waar natuur en cultuur samen gebracht zijn door het echtpaar Kroller Müller. Als oorspronkelijke stadsjongen met eveneens een grote interesse voor cultuur, architectuur en een groen hart dat de hele natuur insluit was en is dit een baan die niet beter uit had kunnen pakken.

Na jaren op de functie jacht- en faunabeheer te hebben gezeten, voelde Ruseler aan dat het tijd was om het gewicht ergens anders op te leggen en de oude hang naar educatie verschaffen werd sterker. Vanaf 2000 veranderde zijn functie van wild –en faunabeheer naar het geven van educatie door middel van vele activiteiten zoals safari’s, wandeltochten, workshops en uiteraard de PR voor park de Hoge Veluwe. 

Dat zelfs doorgewinterde boswachters verrast kunnen worden bleek wel toen tijdens een nachtsafari een wonderlijk geluid uit het struweel kwam. Tot het geluk van Ruseler en de deelnemers konden zij een tijd lang drie jonge boommarters speelse capriolen zien maken door de bomen. Een unicum.

En wat te doen met een verlaten hertenkalf? Henk bracht het groot met de fles en genoot van de tochten die zij samen maakten.

Of die keer dat in een poeltje water  zich als vanzelf vele draaikolkjes vormden, en na observerend onderzoek bleek dat duizenden watervlooien samen een waterballet uit leken te voeren…

Echter oog in oog komen te staan met een lid van het Kleine Volk, dat was toch wel even schrikken. Welgesteld heeft hij het nog niet helemaal verwerkt, maar de verrassing is langzamerhand uitgelopen op een goede verstandhouding en uit het gesprek zal blijken dat de twee elkaars gedachtengoed aardig ondersteunen en het hoog tijd is één en ander publiekelijk te delen.

U zult er de komende tijd meer over kunnen lezen als Ruseler en Us dieper in gesprek gaan over het wel en wee van de natuur op de Hoge Veluwe en omstreken.