Mandy - Nellestein

Ik kan bijna niet geloven dat het al meer dan een JAAR geleden is dat ik mijn blog heb bijgewerkt... SCHANDE!!! Ik ga mijn leven beteren. In deze woelige tijden wil ik beginnen met de tien brieven te plaatsen die ik schreef aan mijn zeer gewaardeerde kwastgasten zoals ik de cursisten noem die regelmatig Atelier de Hoogzit beklimmen om te schone kunsten tot leven te brengen.  Aldus de eerste brief gepost in maart dit jaar... En, tot spoedig!

Op eenzame hoogte

Brieven van de Hoogzit.

Lieve kompanen in de strijd,

Fijn jullie hier te mogen ontmoeten en begroeten.

In deze wonderlijke tijd van delen in medemenselijkheid en proberen niet te delen in iets dat we geen van allen op willen lopen, noch overdragen. Een tijd waarin we in een zeker isolement moeten leven om te overleven ben ik van plan regelmatig een brief te posten om contact te houden.

Een ieder ervaart het op zijn of haar eigen manier, maar ik denk dat we over het algemeen kunnen zeggen dat het virus dat onze wereld danig beperkt, een andere ruimte schept. Een hopelijk  blijvende verbondenheid. 

We zijn een oorlog aan het uit vechten die niet in Verweggistan plaats vindt, maar in onze eigen lichamen. Zonder dat we het weten kunnen we een slagveld herbergen.  Laat dit ons niet ontmoedigen, we zijn zeer vernuftig in elkaar gezet met ieder een eigen legertje, het ene sterker dan het ander, maar opgeven voor we aangevallen worden is hetzelfde als een paraplu opsteken terwijl de zon nog schijnt of een pleister op elke vinger plakken, terwijl de spijker nog niet eens in het hout getikt is.

Gelukkig bij velen die het treft wordt de witte vlag door het virus gehesen, maar de angst dat het afweer systeem van ons zelf of onze geliefden  het onderspit kan delven, is een gedachte die als het zwaard van Damocles boven onze ongekapte hoofden lijkt te hangen. 

Zwaarden hebben we echter niet nodig. Harnassen ook niet. Onze wapens bestaan uit  zachte materialen, zoals zeep en desinfecterende doekjes, katoenen mondkapjes en handschoenen. Ons schild is slechts de anderhalve meter afstand van elkaar. Als je het zo bekijkt, valt deze uitrusting nog wel mee, toch?

En zo staan we als broeders en zusters op de opgedragen afstand naast elkaar schoon en fris te wezen. Tenminste, dat hopen we. Het maakt een bezoekje aan de supermarkt wel een beetje als een jacht op voedsel, je tussen de pijlen van de Paarse Ridder door bewegend. Hij kan zich immers overal op houden.

Het doet me denken aan een oude tandpasta reclame, die nu van toepassing  kan zijn op het aanraken van spullen. “Voelt u ook dat laagje?” Plots ben je je ervan bewust dat iets aangeraakt is door anderen. Het maakt zelfs een onschuldig pak melk of zoet en lief potje jam verdacht.

Een wetenschapper die ik beluisterde legde uit vanwaar die anderhalve meter afstand. Ademtocht met vocht kan het virus overbrengen. En als ik dan denk aan de winters waarin het koud was, je je adem zichtbaar kon maken, dan begrijp ik de noodzaak, met zo’n damp kan je een aardig eindje komen. Wat hij als advies gaf om onze weerstand op peil te houden, is vooral stress vermijden.

Nogal tegenstrijdig met alles wat het met zich mee brengt.  Waar de Hoogzit anders jullie zoete inval is van schilders en tekenaars, is het nu stil en helemaal van mezelf. Dat zou ik in vakantietijd misschien als lekker rustig kunnen ervaren, fijn prutsen aan mijn eigen schilderijen en schrijfsels, maar het voelt nu zelfs ontvreemd, alsof het hout ook nog zwijgt en me niet begrijpend aan kijkt. “Waar is iedereen toch?”

De koekjes blijven in  de kast, de soorten thee en koffie onaangeroerd. De ezels staan stof te verzamelen in een hoek en de half bewerkte werken van degenen die ze hier gelaten hebben kijken me als bevroren aan.

Ik mis jullie, het uitwisselen van ervaringen, het delen van schoonheid in de vorm van het creëren van mooie beelden, het elkaar optillen in een sfeer van creativiteit.

Al zijn we op ons zelf terug geworpen en zien weinig van elkaar, we weten dat we met elkaar deze strijd moeten zien te overwinnen. En daarom zeg ik graag:

Kompanen van dit leger tegen de Paarse Ridder, laten we deze strijd niet opgeven, ons tot de tanden toe wapenen met ontsmettingsmiddelen en contact houden met allen die het gevoel hebben er alleen voor te staan.

Al is het maar om elkaars en onze eigen stress te verlagen. Daarmee is al een groot deel van de strijd gewonnen me dunkt. Wat er ook gebeurt.

Ik wens jullie triomf en kijk er naar uit de vlag hier te hijsen, de deuren open te zwaaien en de kleuren samen met jullie weer te kunnen laten dansen, de wereld in. Ongehinderd.

Met hartelijke, creatieve groet, sterktewens en kracht,

Liefs,

Mandy

At a lonely height

Letters from the Hoogzit.
Dear companions in battle,
Nice to meet and greet you here.
In this wonderous time of sharing in humanity and trying not to transfer something that none of us wants to incur. At a time when we have to live in some isolation to survive, I plan to regularly post a letter to keep in touch.
Everyone experiences it in his or her own way, but I think in general we can say that the virus that limits our world so much creates a different space. Hopefully a lasting connection.
We are fighting a war that is not taking place in Farawayistan, but in our own bodies. Without knowing it, we can harbor a battlefield. Don't let this discourage us, we are very ingeniously put together, each with its own army, one stronger than the other, but giving up before being attacked is the same as putting up an umbrella while the sun is still shining or putting a plaster on each finger , while the nail has not even been hammered into the wood.
Luckily for many who hit it, the white flag is raised by the virus, but the fear that our own or our loved ones' defense system may be defeated is a thought that seems to hang over our uncut heads like the sword of Damocles.
However, we don't need swords. Neither harnesses. Our weapons consist of soft materials, such as soap and disinfectant wipes, cotton masks and gloves. Our shield is only five feet apart. If you look at it that way, this equipment is not that bad, right?
And so we as brothers and sisters stand next to each other at the commanded distance to be clean and fresh. At least, we hope so. It makes a visit to the supermarket a bit like a hunt for food, moving between the arrows of the Purple Knight. After all, he can hide anywhere.
It reminds me of an old toothpaste commercial, which can now apply to touching stuff. "Can you feel that layer too?" Suddenly you are aware that something has been touched by others. It even makes an innocent carton of milk or sweet and sweet jar of jam suspicious.

A scientist I was listening to explained why the five feet. Breathing with moisture can transmit the virus. And when I think about the winters in which it was cold, you could make your breath visible, then I understand the necessity, with such a vapor you can go a long way. What he gave as advice to keep our resistance up is mainly to avoid stress.
Quite contradictory to everything it entails. Where the Hoogzit otherwise is your sweet approach to paint and draft, it is now quiet and completely my own. I might experience that as nice and quiet during vacation time, fine tinkering with my own paintings and writings, but now it even feels alienated, as if the wood is also still silent and does look at me with the question. "Where is everyone?"
The cookies remain in the cupboard, the types of tea and coffee untouched. The easels are gathering dust in a corner and the half-worked works of those who left them here stare at me like frozen.
I miss you, exchanging experiences, sharing beauty in the form of creating beautiful images, lifting each other up in an atmosphere of creativity.
Although we have been thrown back on ourselves and see little of each other, we know that together we have to overcome this battle. And that's why I like to say:
Companions of this army against the Purple Knight, let us not give up this fight, arm ourselves to the teeth with disinfectants and keep in touch with all who feel that they are on their own.
If only to reduce each other's and our own stress. I think already wins a large part of the battle. Whatever happens.
I wish you triumph and look forward to raising the flag here, swinging the doors open and letting the colors dance with you again out into the world. Unhindered.

With warm, creative greetings, strength and good stamina,

Love,

Mandy