Eilandbewonders
Opnieuw post ik hier een brief uit de lentetijd welke ik schreeft tijdens de lockdown rond maart/april. Maanden verder, wat is er veranderd?
Again I post a letter here I wrote in spring during the lockdown around march/april. Months later, what has changed?
Wilson
Brieven van de Hoogzit.
Lieve kompanen in de strijd, hier weer een brief in deze stille tijd.
Een week verder kom ik tot jullie vanaf deze nog immer veilige hoogte, hopende dat jullie allen blijvend in goede gezondheid verkeren en de draai binnenshuis inclusief een stukje daarbuiten als het lukt hebben gevonden.
Het thuis zijn en nogal op een eilandje leven liet mijn gedachten naar een film dobberen die ik voor mezelf als een van de mooiste heb ervaren. Cast Away. Een waar Kunstwerk, magistraal vertolkt door bijna maar één acteur. Eén karakter die een grote ontwikkeling doormaakt door volledig op zichzelf terug geworpen te zijn.
Het verhaal is een moderne uitgave van Robinson Crusoe, echter aangepast aan deze tijd, deze wereld. Een wereld waarin tijd geld is (was?)alles snel en voortvarend moet zijn, handel en vervoer over de hele globe van groot belang. Chuck, de hoofdpersoon staat aan het hoofd van een koeriersbedrijf dat garant staat overal op aarde pakketten te bezorgen, snel, accuraat en in grote hoeveelheden. Hij acht zijn baan zo belangrijk, dat tijdens de feestdagen zijn geliefden hem moeten missen omdat hij geen afstand kan nemen van zijn werk.
Als het vrachtvliegtuig waarin hij met de pakketten mee vliegt in een storm terecht komt en een crash op zee maakt, spoelt hij als enige overlevende aan op een onbewoond tropisch eiland. Met hem een aantal pakketten die nog ingepakt zitten. Het wordt een grote strijd om te aanvaarden dat hij alleen is, dat hij zich moet zien te redden en geen contact meer heeft met de eens zo drukke en ik zou bijna zeggen voortvluchtige wereld die om hem heen was.
Chuck weet te overleven, echter heeft grote behoefte aan vuur om warm te blijven en wat hij te eten kan vinden te garen. Tijdens een poging vuur te maken verwondt hij zijn hand. In zijn onmacht, frustratie en woede, grijpt hij daarop een volleybal die als cadeau verstuurd had moeten worden en smijt het voorwerp van zich af. Zijn gestolde bloed laat een interessante afdruk achter op het witte leer. Als hij de bal later weer vindt en de afdruk hem intrigeert, maakt hij er met wat speeksel en een doekje twee ogen, een neus en een mond in. En zo sluit hij vriendschap met een bal. Noemt hem Wilson. Vanaf dat moment deelt hij zijn ervaringen met zijn “bloedbroeder” die hij aan kan kijken en waar hij tegen kan praten. In het “gezelschap” van Wilson leert hij steeds beter om te gaan met de omstandigheden.
Maar hij wil wel terug. Als hij een vlot gebouwd heeft raakt Wilson in een onbewaakt ogenblik op drift. Het is of hij een dierbare vriend verliest en in diepe rouw blijft hij opnieuw alleen achter. Na een zware strijd met het water, wordt Chuck uiteindelijk door de bemanning van een schip gevonden en keert hij terug naar de bewoonde wereld.
Wat mij het meeste trof (naast een prachtig slot) in deze film is zijn terugkeer. Het contrast met het eiland, het leven daar, het geduld, de stilte, het zijn, tegenover de wereld van de haast, het langs elkaar heen lopen van mensen, de onverschilligheid van het ogenschijnlijk vanzelfsprekende leven, overvloed aan voedsel, oppervlakkigheid, onbelangrijke zaken belangrijk achten.
Op het eiland was een klein zelf gemaakt vlammetje een goddelijk geschenk. Een gevangen visje een koningsmaal dat hij in grote dankbaarheid genoot. Elk klein hapje ervan. De schuilplaats tijdens zware regen een veilige en heilige vesting.
Ik heb geen beschilderde bal in de Hoogzit. En ik hoef ook nog niet met een harpoen de Lunterse beek in voor een visje. Mijn kachel brandt als ik hem opdraai en ik ben in goed gezelschap van de honden, de vogels en op het eiland naast mij zitten mijn ouders, de andere omringende eilanden de buren. We komen elkaar dagelijks tegen, ik doe boodschappen en zie andere mensen.
Via deze weg heb ik contact met jullie en via de telefoon met anderen. Maar ik vraag me wel af hoe het zal zijn, als het zover komt, dat alles in de wereld weer in beweging zal gaan komen. Zullen we met dezelfde verwondering en verbijstering als Chuck kijken naar de waanzin van de haast? Het snelle verkeer, de mensenmassa’s die elkaar voorbij lopen zonder elkaar of hun omgeving te zien? De overdaad aan voedsel, de achteloosheid van de wegwerpmaatschappij?
Al zijn we ons maar een stukje meer bewust geworden en groots dankbaar voor de kleine schaal waarop genoten en geleefd kan worden, dan heeft Corona naast een heleboel leed, angst en groot verdriet toch ook een zegen achter gelaten. En wie weet is dat haar boodschap.
Jullie allen wens ik opnieuw blijvende gezondheid, inspiratie en prachtige lentedagen met een vleugje tropisch,
Hartelijke, zonnige groeten van de Hoogzit,
Mandy
Wilson
Letters from the Hoogzit.
Dear companions in battle, here again a letter in this quiet time.
A week later I come to you from this still safe height, hoping that you are all in good health and have found your way indoors including a bit outside if you succeed.
Being at home and living quite on an island made my mind float to a most beautiful movie. Cast Away. A true work of art, masterfully performed by almost only one actor. One character that undergoes great development by being completely thrown back on himself.
The story is a modern edition of Robinson Crusoe, however adapted to this time, this world. A world in which time is (was?) money. Everything has to be fast and dynamic, trade and transport across the globe is of great importance. Chuck, the protagonist, heads a courier company that guarantees to deliver parcels all over the world, quickly, accurately and in large quantities. His job is so important to him that during the holidays his loved ones miss him because he cannot distance himself from his work.
When the cargo plane in which he is flying with the parcels gets caught in a storm and crashes at sea, he is the only survivor who washes up on a deserted tropical island. With him a number of packages that are still packed. It is going to be a great struggle to accept that he is alone, that he has to save himself and is out of touch with the once busy and I would almost say fugitive world that was around him.
Chuck manages to survive, but has a great need for fire to keep warm and to cook what he can find to eat. While trying to start a fire, he injures his hand. In his impotence, frustration and anger, he grabs a volleyball that should have been sent as a gift and throws the object away. His coagulated blood leaves an interesting print on the white leather. When he later finds the ball again and the print intrigues him, he uses some saliva and a cloth to put two eyes, a nose and a mouth in it. And so he makes friends with a ball. Calls him Wilson. From that moment on he shares his experiences with his “blood brother” whom he can look at and talk to. In Wilson's “company” he learns to deal better with the circumstances.
But he wants to go back. When he has built a raft, Wilson drifts away in an unguarded moment. It is as if he loses a dear friend and is left alone again in deep mourning. After a tough battle with the water, Chuck is eventually found by the crew of a ship and returns to civilization.
What struck me the most (besides a beautiful ending) in this film is his return. The contrast with the island, the life there, the patience, the silence, the being, opposite the world of haste, the passing eachother, the indifference of the seemingly natural life, abundance of food, superficiality, unimportant matters consider important.
On the island, a small self-made flame was a divine gift. A caught fish a king's meal that he enjoyed with great gratitude. Every little bite of it. The shelter a safe and sacred fortress during heavy rain.
I don't have a painted ball in the Hoogzit. And I don't have to go into the Lunterse brook with a harpoon for a fish. My stove burns when I turn it on and I am in good company with the dogs, the birds and on the island next to me are my parents, the other surrounding islands the neighbors. We meet each other every day, I go shopping and see other people.
This writing way I have contact with you and by telephone with others. But I do wonder what it will be like when it comes to the point that everything in the world will start moving again. Will we look at the madness of rush with the same wonder and bewilderment as Chuck? The fast traffic, the crowds that pass each other without seeing each other or their surroundings? The abundance of food, the carelessness of the throwaway society?
Even if we have only become a little more aware and very grateful for the small scale on which one can enjoy and live, Corona has left a blessing behind in addition to a lot of suffering, fear and great sorrow. And who knows, that may be her message.
I wish all of you continued health, inspiration and beautiful spring days with a touch of tropical,
Warm, sunny greetings from the Hoogzit,
Mandy