Mandy - Nellestein

Vensters

Brieven van de Hoogzit.

Lieve kompanen, hier de vijfde brief van de louteringsberg. Ervaren jullie deze weken ook als een periode waarin een soort van gewenning  plaats vindt in fasen?

De mens schijnt een soort van adaptie te ontwikkelen, een aanname van nieuwe omstandigheden. Toch… in die omstandigheden lijkt de tijd zoals het was een mooie droom waarin we vrij konden bewegen, elkaar zien en spreken “face to face”, al is het nog maar anderhalve maand geleden. 

In deze brief wilde ik een ervaring met jullie delen die het geven van schilderles mij terug serveert.  Elke club is anders, maar door het vaak wekelijks samenkomen, een gezelschap dat tot een unieke samenstelling uitgekristalliseerd.  En ieder draagt persoonlijk  bij in een even unieke manier van zijn, het creëren van mooie beelden, de keuzes daarin, manier van aanpak. Maar zeker ook in het elkaar inspireren, het delen van schoonheid, zeker niet alleen op schildergebied.

Ieders aanwezigheid elke keer weer ervaar ik, zo zie ik nu, als een venster met jullie uitkijk naar buiten. Door elkaars venster kijken verruimt en verrijkt de wereld van de medekijker. 

Al de uitkijkjes die ieder hier gedeeld heeft mis ik nog het meest. Niet dat mijn eigen zicht onvoldoende is, het is wijds en ver en er gebeurt veel daarbuiten wat ik met verwondering gade sla. Maar het  delen  van elkaars creatieve levensvenster, dat is er nu niet. En dat maakt mijn beleving van de wereld echt een stukje kleiner. Maar nu ik hier toch ben, ik wil jullie allemaal wel hartelijk danken voor elke blik die ieder hier gedeeld heeft. Dat dit maar even gezegd is.

Wel, hiermee zet ik mijn venster even voor jullie open. Waarbij ik tevens mijn werkwijze voor een nieuw setje schilderijen als mini-demonstratie zal vertellen.

Mocht de expositie bij Galerie Zuid doorgaan, het thema is een inspiratie op het gedicht  van H. Marsman; “Denkend aan Holland zie ik breede rivieren…” Wel, ik denk niet aan rivieren bij Holland, maar aan wasgoed. En dat is uit te leggen. Toen ik nog als klein wurm in de kinderwagen lag, hebben mijn ouders mij een keer meegenomen naar Urk. Het waaide stevig, mijn moeder schreef onder een foto dat mijn (ene?) haar er helemaal van in de war geraakt was. Ik zie alleen een kale biljartbal. Maar iets van die dag is me heel sterk bij gebleven. En bij de openingszin van het gedicht zag ik wolken en woest wapperende was waarboven een puur Hollandse lucht met opbollende witte wolken. Een heerlijke herinnering.

Dus heb ik vandaag een lijntje gespannen in de zon. Wat witgoed verzameld, aan de lijn gehangen en heb met een fototoestel wachtend op een flinke windvlaag het licht- en schaduwspel vast gelegd. Nu de rest nog. En hiermee zet ik zelf een venster open naar het verleden en de toekomst.

Ik wens ieder een mooie terugkijk op goede herinneringen aan gisteren en uitzicht op een beter morgen.

Liefs,                                                                                                 Mandy

Letters from the Hoogzit.
Dear companions, here is the fifth letter from the mountain of purification. Do you also experience these weeks as a period in which a kind of habituation takes place in phases?
Man seems to be developing a kind of adaptation, an assumption of new circumstances. Still… in those circumstances the time in which we could move freely, see each other and speak “face to face”, seems like a beautiful dream even if it was only a month and a half ago.
In this letter I wanted to share an experience with you that giving painting lessons serves me back. Every club is different, but through frequent weekly meetings, the companies have crystallized into a unique composition. And everyone contributes personally in an equally unique way of being, creating beautiful images, the choices in them, way of approach. But certainly also in inspiring each other, sharing beauty, certainly not only in the field of painting.
Every time I experience everyone's presence, I see now, as a window through which everyone shows his or hers own perspective. Looking through each other's windows broadens and enriches the world of the fellow observer.
I miss all the views that everyone has shared here. Not that my own view is inadequate, it is wide and far and there is a lot happening outside, which I observe with astonishment. But sharing each other's creative window of life is not here now. And that really makes my experience of the world a bit smaller. But while I'm here, I want to thank you all very much for every look that everyone has shared. That this has only been said.
Well, with this I open my window for you. In which I will also tell my working method for a new set of paintings as a mini-demonstration.
Should the exhibition continue at Galerie Zuid, the theme is an inspiration on the poem by H. Marsman; “Thinking of Holland I see wide rivers…” Well, I don't think of rivers in Holland, but of laundry. And that can be explained. When I was still in the pram as a small baby, my parents took me to Urk once. There was a strong wind, my mother wrote under a photo that my (one?) Hair was completely confused. I only see a bare billiard ball. But something about that day has stayed with me very strongly. And at the opening sentence of the poem I saw clouds and fiercely flapping laundry above which a pure Dutch sky with billowing white clouds. A wonderful memory.
So today I strung a line in the sun. Collected some white clothings, hung them on a line and captured the light and shadow play with a camera waiting for a good gust of wind. Now the rest. And with this I open a window to the past and the future myself.
I wish everyone a nice look back on good memories of yesterday and the prospect of a better tomorrow.
Love, Mandy