Mandy - Nellestein

Gevleugelde verrassing

Vandaag is het hier en nu Goede Vrijdag. In herdenking wat de dag betekent, loop ik elke Goede Vrijdag hier de heide over naar de Drieberg. Mijn Golgotha.

Ik zie op elke heuvel een kruis staan. Het pad dat er naartoe voert kan onderlangs genomen worden, dan omhoog en vervolgens loop je vlak langs de drie grafheuvels, want dat zijn het, met links en rechts van je een prachtig uitzicht over de heide en de verre verte.

Vaak gebeurt er iets bijzonders op die dag. Zo maakten bijvoorbeeld twee vliegtuigstrepen een keer een volmaakt kruis tegen de blauwe hemel, toen ik de middelste heuvel aan deed. Dan weer scheen er een zonnestraal niet omlaag, maar recht omhoog. Of ik had een mooie ontmoeting.

Liefst beleef ik de morgen onder druilerige omstandigheden, gelijk mijn gemoed. En zo was het vanmorgen. De honden drentelden en dartelden door de heide, de lucht was zwaar bewolkt en de aangekondigde motregen mocht zich op dat moment echte regen noemen. De zwarte aarde kleefde zich aan mijn laarzen vast en dikke druppels tikten op mijn paraplu.

Na het beluisteren van de koorpartijen van de Matthäus Passion, een perfecte sfeer. Maar de verrassing die mij dit keer wachtte overtrof alles…

Op grote machtige vleugels bewoog zich een roofvogel laag over de struiken. Zij wierp zich even op, een indrukwekkend silhouet tekende zich af tegen het lichte grijs en daar streek ze neer. Precies op de middelste heuvel. De plek waar ik naar op weg was. Een buizerd. Een dier dat mijn hart en ziel heeft. Deze vogel staat symbool voor de dood. Maar ook voor wedergeboorte. Bovendien, een diepe spirituele verbinding met het goddelijke, het universum en de natuur.

Dat deze majestueuze vogel nu net dat moment koos om daar te landen. Zij, want het was een groot exemplaar, ongetwijfeld een dame, bleef zitten, tot de honden en ik het pad op kwamen dat langs de Drieberg leidt. Het leek of ze op ons wachtte. En net voor we op de plaats des heils aan kwamen, zweefde ze gracieus het dal in.

Toeval? Creatie? Gratie... En opnieuw schieten mij de waterlanders in de ogen te mogen weten dat dat wat ik daar herdacht niet onopgemerkt bleef.Voor u als lezer is een gebeurtenis zoals ik nu beschrijf mogelijk niets zeggend, maar krijgen we ieder niet dat wat we kunnen verstaan? Voor mij was het een groots gebaar dat de verbinding die Die Mens tussen onze Vader wil herstellen nog altijd springlevend is.

Afscheid nemen is een beetje sterven, schreef een schrijver. Maar weten dat we nooit werkelijk de verbinding verbreken is de grootste en meest gulle gave die ons elke dag kan doen herleven omdat het altijd Pasen mag zijn. 

Winged surprise
Today is Good Friday. In commemoration of what the day means, I walk here on the heath to the Drieberg every Good Friday. My Golgotha.
I see a cross on every hill. The path that leads to it can be taken underneath, then up and then you walk right past the three burial mounds, because that's what they are, with a beautiful view of the heath and the distant surroundings to your left and right.
Often something special happens on that day. For example, two airplane stripes once made a perfect cross against the blue sky as I tackled the middle hill. Then again a ray of sunshine shone not down, but straight up. Or I had a nice encounter.
I prefer to experience the morning under drizzly conditions, just like my mood. And so it was this morning. The dogs strolled and frolicked through the heath, the sky was heavily clouded and the announced drizzle could be called real rain at that moment. The black earth clung to my boots and thick drops hit my umbrella.
After listening to the choral parts of the St. Matthew Passion, a perfect atmosphere. But the surprise that awaited me this time surpassed all of this…
A bird of prey moved low over the bushes on large, powerful wings. She threw herself up for a moment, an impressive silhouette stood out against the light gray and she settled down there. Right on the middle hill. The place I was heading to. A buzzard. An animal that has my heart and soul. This bird symbolizes death. But also rebirth. Furthermore, a deep spiritual connection with the divine, the universe and nature.
That this majestic bird chose that moment to land in that spot. She, because it was a large specimen, undoubtedly a lady, remained seated in the same spot until the dogs and I came up the path that leads past the Drieberg. It seemed like she was waiting for us. And just before we arrived at the place of salvation, she floated gracefully into the valley.
Coincidence? Creation? Grace... 
For you as reader a happening like this might feel like something random. But, are we not gifted that what we each can understand?
And once again tears welled in my eyes to know that what I commemorated there did not go unnoticed. The connection that That Man wants to restore between our Father is still very much alive. Saying goodbye is like dying a little, wrote one writer. But knowing that we never truly disconnect is the greatest and most generous gift that can revive us every day because it may always be Easter.