Mandy - Nellestein

Terug naar de Oorlog

Wars van oorlog wordt een ieder de laatste tijd veel geconfronteerd met deze vorm van waanzin van de mens. Dat we elkaar om zeep helpen is al iets dat toch tegen onze natuur in moet druisen, maar dat we daar de onschuldige natuur met haar bewoners, laat staan de dieren die ons zoveel geven in meenemen kan me meer dan diep droevig stemmen.

Echter, mijn ouders hebben de laatste grote oorlog wel meegemaakt. Mijn moeder’ s vader kwam de eerste nacht al om. Mijn vader’ s ouders overleefden ternauwernood het bombardement op Wolfheze en moesten op de vlucht met een gewond zoontje, pasgeboren baby en de rest van hun jonge gezin.

Afgelopen zondag kwam alles tot leven. In een museum, opgericht door een gedreven nazaat van de achterburen van mijn vader. We kwamen daar door een wonderlijk voorval.

Ik zocht een aantal maanden geleden een map, bij mij op zolder. Ik trof er één, een hele oude en keek wat zich erin bevond. Het waren tekeningen van vliegtuigen, die mijn vader eind jaren 90 had gemaakt. Die van een Dakota en een Horsaglider.

Toen mijn vader’ s jongste broer vertelde dat hij natuurgids zou worden op Wolfheze en Planken Wambuis, toonde hij tevens veel belangstelling voor de familie geschiedenis. Ruim na de oorlog geboren, wilde hij de verhalen van zijn oudste broer meenemen in het gidswerk. Kennis makend met de tekeningen, stelde hij voor deze ten toon te stellen in een museum. Zo bracht hij ons tevens in contact met een mevrouw die een lang gesprek met mijn vader voerde om de geschiedenis te bewaren in een podwalk.

Zondag 25 mei was het zover, dat mijn vader zijn tekeningen overgedragen heeft aan het glidermuseum te Wolfheze. Verrassend genoeg ontmoette hij daar voor het eerst de kleinzoon van zijn achterbuurman van destijds. Diens opa en oom overleefden het bombardement niet. De geschiedenis werd met alle indrukwekkende spullen die het museum rijk is, opnieuw in herinnering gebracht. Het was een heel bijzondere morgen. Maar het deed opnieuw beseffen dat de waanzin van de strijd teveel kapot gemaakt heeft. En laat het alstublieft bij herinneringen blijven.

Toch hebben mijn vader’ s tekeningen een zeer eervolle plek gekregen. Laten ook zij getuigen van een tijd die niet terug mag komen.

Back to the War

Averse to war, we all have recently been confronted with this form of human madness. That we kill each other is something that must go against our nature, but that we take innocent nature with its inhabitants, let alone the animals that give us so much, with us can make me more than deeply sad.

However, my parents did experience the last great war. My mother's father died the first night. My father's parents barely survived the bombing of Wolfheze and had to flee with an injured son, newborn baby and the rest of their young family.

Last Sunday everything came back to life. In a museum, founded by a passionate descendant of my father's back neighbors. We got there through a strange incident.

A few months ago I was looking for a folder in my attic. I found one, a very old one and looked at what was in it. They were drawings of airplanes, that my father had made in the late 90s. Those of a Dakota and a Horsaglider.

When my father's youngest brother told us that he would become a nature guide at Wolfheze and Planken Wambuis, he also showed a great deal of interest in the family history.

Born well after the war, he wanted to include his oldest brother's stories in his guiding work. He also suggested exhibiting the drawings in the museum. In this way, he also put us in touch with a lady who had a long conversation with my father about preserving the history in a podwalk.

On Sunday 25 May, my father handed over his drawings to the glider museum in Wolfheze. He also met the grandson of his back-door neighbour for the first time there. His grandfather and uncle did not survive the bombing. History was brought back to mind with all the impressive items that the museum has to offer.

It was a very special morning. But it made us realize once again that the madness of the battle had destroyed too much. And please let it remain memories.

Yet my father's drawings have been given a very honorable place. Let them too bear witness to a time that must not return.