Mandy - Nellestein

Paardenpraat Horse Talk

Paardenpraat

“Het geluk van de aarde ligt op de ruggen van paarden.” Zo klinkt een wijs gezegde. Ik kan dit alleen maar beamen. Maar 20 jaar lief en leed gedeeld te hebben met mijn paard Silver Cloud bracht meer geluk met zich mee. Contact met prachtige mensen die evenzo een deel van hun leven gaven en geven om hun paard(en) een zo goed mogelijk leven te bieden, ook al is het noodgedwongen in gevangenschap.

Paardenvrienden. Ik heb gelukkig nog altijd contact met hen. En zo kwam het dat ik de fantastisch leuke opdracht kreeg van liefhebbers Jan en Esther om een verjaardagscadeau te maken voor Sanna’s jubileum. Haar paarden in het veld.

Sanna deelt het genot van paardenkrachten met anderen tijdens haar avontuurlijke ritten over de Veluwe; https://www.veluwementocht.nl

Deze opdracht was zo bijzonder omdat ik ook voor haar moeder ooit een schilderij mocht maken, tevens een cadeau voor haar verjaardag. Het onderwerp betrof haar Jack Russell Saartje, een welbekende gast in de Libelle. Groot bewonderaar van moeder’s werk, want ik heb het uiteraard over Marjolijn Bastin, was het me een eer voor moeder en dochter ’s jubileum te hebben mogen werken. Maar ook spannend. Het voelt een beetje als een liedje zingen voor Celine Dion en kinderen.

Horse talk

“The happiness of the earth lies on the backs of horses.” Sounds a wise saying. I can only agree, but sharing 20 years of joys and sorrows with my horse Silver Cloud brought more happiness.

Contact with wonderful people who also gave and give part of their lives to offer their horse(s) the best possible life, even if it is necessarily to be kept and protected in captivity.

Horse friends. Fortunately I am still in contact with them. And that's how I got the fantastic assignment from devoted Jan and Esther to make a birthday present for Sanna's anniversary. Her horses in the field.

Sanna shares the pleasure of horsepower with others during her adventurous rides across the Veluwe; https://www.veluwementocht.nl 

This assignment was so special because I was allowed to once make a painting for her mother, which was also a gift for her birthday. This concerned her Jack Russell Saartje. A great admirer of her work, because we are of course talking about Marjolijn Bastin, it was an honor to have been able to work for mother and daughter's anniversary. But it was also quite exciting. It feels a bit like singing a song to Celine Dion and kids.

Lees meer >> | 147 keer bekeken

inl/vl/bl/oggen

Eén van de plannen die ik uitgezet heb voor dit jaar, is naast het oppakken van dit blog, ook te gaan vloggen. Daar horen accounts aanmaken bij, inlogtoestanden en weet wat niet meer. Het leukste is natuurlijk het filmen zelf. Alhoewel... vanmorgen poogde ik een leuk shot te maken van mijn atelier. Van andere filmers had ik geleerd dat bij het gebrek aan extra apparatuur buiten je mobiel om, filmpjes wat schokkerig over kunnen komen als je lopend filmt. Aldus toog ik op mijn oude omafiets (een geschenk van mijn ouders voor het slagen van mijn VWO, 37 jaar geleden...) en rolde schokloos het pad in, op weg naar de Hoogzit. Tenminste, dat was de bedoeling. Sturen en filmen zijn geloof ik toch twee aparte dingen. En om deze samen uit te voeren, het vergt wat oefening. Of het bij mij ooit kunst gaat baren... ik doe mijn best. Binnen kort hoop ik u een youtube film te kunnen presenteren, maar och och och, zo'n vlog vraagt nog wel wat ervaring. 

One of the plans I've set out for this year, in addition to picking up this blog, is to start vlogging as well. That includes creating accounts, login states and don't know what else. The best part is of course the filming itself. Although... this morning I tried to make a nice shot of my studio. I had learned from other videographers that due to the lack of extra equipment outside of your mobile, films can come across as a bit jerky when filming while walking. So I got on my oldtimer bike (a gift from my parents for passing my pre-university education, 37 years ago...) and rolled smoothly into the path, on my way to the Hoogzit. At least that was the intention. I think steering and filming are two separate things. And to perform these together, it takes some practice. Whether it will ever give birth to art for me... I'll do my best. Soon I hope to be able to present you a youtube film, but oh oh oh, such a vlog still requires some experience.

Lees meer >> | 148 keer bekeken

De stilte voorbij

Als ik zie hoe lang het geleden is dat ik een blog geplaatst heb, lijkt het of het de vorige eeuw betreft. Zo erg is het ook weer niet, maar het verlies van mijn moeder tevens collega en maatje in de kunst heeft veel veranderd. Het is nu twee jaar geleden dat zij naar het Grote Atelier van onze Maker is verhuisd en daar ongetwijfeld verder geniet zoals zij het verdient. Zelf moet ik het nog een poosje op aarde zien rond te breien, maar o.a. de kunsten helpen mij hier wondermooi in. Dus, pakken we de draad ook hier weer op, de rugzak in;) en ben ik van plan via dit kanaal, later ook youtube en instagram wat meer aan gevonden schoonheid te delen. Iets waar deze woelige wereld mijns inziens best wat extra van kan gebruiken.

Liefs,

Mandy

When I see how long it has been since I posted a blog, it seems like it concerns the last century. It's not that bad, but the loss of my mother who is also a colleague and buddy in art has changed a lot. It is now two years since she moved to the Grand Atelier of our Maker and undoubtedly continues to enjoy being there as she deserves. I myself still have to knit it around on earth for a while, but the arts, among others, help me wonderfully in this. So, let's pick up the thread here too, pack the backpack ;) as I plan to share some more found beauty via this channel, later also youtube and instagram. Something that this turbulent world could use a little more of, in my opinion.

Love,

Mandy

Lees meer >> | 148 keer bekeken

De Eenhoorn

Eenhoorn

Vervolg reisverslag van een vogelreis naar Zweden welke ingeluid werd door een vleugellam kauwtje dat mijn pad kruiste.

De dierenarts kon niets doen voor onze kauw, dan alleen de wond onder zijn vleugel zalven. Een wond die al een paar dagen oud was. Hoe lang had deze drommel zich op lagere regionen begeven?

Tijdens de behandeling hield de kleine kraai een van mijn vingers stevig in zijn snavel geklemd en drukte hij zijn klauwtjes venijnig in mijn andere hand. Hij was het er niet mee eens. Maar thuisgekomen liet het diertje toch merken dat hij begreep dat ik het goed met hem meende door me een beetje meer in vertrouwen te nemen. Hij liet zich gedwee voeren en knipte met zijn krachtige snavel de zaden die ik hem toestak in kleine stukjes om deze vervolgens beschaafd naar binnen te slikken. Eitje erbij en wat ander aas-voer. Hij kon er even tegen.

En ik hield alweer teveel van hem. Maar wist dat ik deze leuke vogel niet zou mogen houden, al zou hij altijd welkom zijn voor een hapje en een drankje.

Herstel heeft zich echter helaas niet voor de gewenste honderd procent voltrokken. Ik heb little Charlie, zo ik hem doopte, naar de vogelwacht, meneer Liefting, in Bennekom gebracht. Daar heeft hij een aantal weken in het nabije gezelschap van andere opvangvogels in een grote buiten volière gebivakkeerd. Dhr. Liefting heeft vervolgens een prachtig gebeuren meegemaakt. Een groep kauwen kwam op het geluid van Charlie af. Ze kwamen telkens dichterbij. En vanaf dat moment kwam de club kraaien hem dagelijks bezoeken. Op het moment dat Charlie zich toch zo goed mogelijk kon redden, heeft meneer Liefting hem de keuze gelaten en het hok open gezet. Zijn soortgenoten kwamen opnieuw en hebben hem opgenomen in hun familie.

Deze gebeurtenis werd echter rap gevolgd door de aanstaande reis. De eerste ontmoeting met de “vogelmensen” zou plaats hebben in “de Eenhoorn”. Dat begon al goed!

Per trein (1^e klas), reisde ik naar de plaats met de sprookjesachtig benaamde uitspanning. Eerste klas ja! Niet dat dit de bedoeling was, maar de computer lokettist braakte dit kaartje uit toen ik de knoppen had ingedrukt. Toegegeven, ik had weinig ervaring met het automatisch aanvragen van een reisbewijs.

Nou ja, dacht ik, meid, je bent dol op treinreizen, doet het niet vaak, dus neem het er nu maar van. Op de fiets was het bovendien een heel eind. Dus zag ik die zaterdagmorgen Lunteren, Barneveld en verder voorbijschieten onder Hollandse luchten en genoot. In mijn eentje. Geen andere gek die zich op dit niveau wenste te laten verplaatsen. Behalve de conductrice die een momentje uit moest blazen. En voor ik dit deel uitblaas stel ik vast de vraag, gezien de start met de Eenhoorn, welke sagen en mythen zouden bij Zweden horen…?

Wordt vervolgd.

Unicorn
 

Continued travelogue of a birding trip to Sweden which was heralded by a winged lamb chew that crossed my path.

There was nothing the vet could do for our jackdaw other than adding ointment on the wound under his wing. A wound that was a few days old. How long had this poor thing been on the lower echelons?

During the treatment, the little crow held my finger tightly in its beak and pressed its claws viciously into my other hand. He obviously did not agree with the treatment. But when we got home, the bird showed that he understood that I meant well with him by confiding in me a little more. He let himself be fed meekly and with his powerful beak cut the seeds that I gave him into small pieces and then swallow them civilized. An added egg and other food and he was fed and watered.

I loved him too much already. But knew I wouldn't be allowed to keep him, although he would always be welcome for a snack and a drink.

Unfortunately, the recovery did not take place to the desired hundred percent. I brought little Charlie, as I baptized him, to the birdwatch in Bennekom, mr. Liefting. There he camped for a number of weeks in a large outdoor aviary in the nearby company of another sheltered birds. Mr. Liefting subsequently experienced a wonderful event. A group of chews approached the sound of Charlie. They kept getting closer. Every day the club of crows came to visit him. The moment Charlie could manage as best as possible, Mr. Liefting left him the choice and opened the loft. His kind came again and took him into their family.

However, this event was interspersed with preparations for the journey. The first meeting with the “bird people” would take place in “de Eenhoorn”(The Unicorn). That started well! By train (1st class), I traveled to the place with the fairytale named pub. First class yes! Not that this was the intention, but the computer vomited this card when I pressed the buttons. I have to admit, I had little experience with applying for a train ticket automatically. Well, I thought, girl, you love train travel, don't do it often, so take it now. Moreover, it was a long way on the bike.

So that Saturday morning I saw Lunteren, Barneveld and further shoot passing under Dutch skies and enjoyed it. On my own. No other fool who wanted to be moved on this level. Except for the conductor who had take a pause out for a moment. And before I take a pause for this blog, I asked myself the question, given the start with the Unicorn, which legends and myths would belong to Sweden ...?
To be continued.

Lees meer >> | 570 keer bekeken

Uit vogelen

Grenzeloos genieten

Er zijn zoveel dingen die ons in deze dagen bezig houden. Omstandigheden die ons vreemd zijn, beperkingen waar we mee om moeten leren gaan. Ik heb de brieven gedeeld hier met de ervaringen van een lock down en alles wat erbij komt. Het dreigende virus. Maar soms is het even ZO lekker heel wat anders te beleven, of herbeleven. Sweet memories. Vanaf nu wil ik even zonder de kop in het zand of in de wolken te steken de schrijfsels gaan delen die ik maakte tijdens de reizen waar ik aan deelgenomen heb. Te beginnen met een zalige vogelreis naar Zweden. Pukkel op? Daar gaan we!

Het zal zo rond 1996 geweest zijn dat ik het volgende verslag schreef:

Mijn roofvogelreis naar Zweden wordt ingezegend met de komst van een gewond Kauwtje. Of komst… ik heb er wel wat voor moeten doen om hem in handen te krijgen. Tijdens een avondwandelingetje met Candy mijn Heidewachtel, troffen we de stakker in de perenbongerd bij het gemeentehuis. Gebroken vleugel, dat was duidelijk. Vliegen lukte niet, hippen wel. Heel goed zelfs. Ondanks dat de kleine kraai me rustig aan keek en even bleef zitten toen ik op hem afliep, leek het hem toch niet zo’n goed idee zich te laten vangen. Echter mijn, naar ik hoop, reddingsactie is gelukt. Dit echter niet voor hij door een opper vreselijk onaangename… zeg maar gerust stront sleepte met zijn lamme vleugel, die hij als een neer gezwaaide vaandel naast zijn lijfje mee trok. Ik kan heel best tegen een keutel, maar niet als deze door mijn eigen soortgenoten geproduceerd is. Er lag zelfs w.c. papier bij. Wat voor mij bevestigde dat het niet een hond was geweest die zich druk had gemaakt om zich na de sanitaire daad grondig af te vegen.

Met gras heb ik de kauw schoongeveegd. Een zakdoek om de vogel heen gevouwen en met een dichte neus zijn we huiswaarts gekeerd. Fijn hokje voor het dier klaargemaakt, hem gewassen en laten drinken, voer bij hem neer gezet met het voornemen, morgen naar “ome dok”.

Hoe dan ook, het vogelen begon al voor ik naar Zweden vertrok.

Wordt vervolgd…

Joy without boundries
 

There are so many things that occupy us these days. Circumstances that are alien to us, limitations that we have to learn to deal with. I have shared the letters here with the experiences of a lock down and everything that comes with it. The threatening virus. But sometimes it is just SO nice to experience or relive something completely different. Sweet memories. From now on I want to share the writings I made during the journeys in which I participated, without burying my head in the sand or in the clouds. Starting with a blissful birding trip to Sweden. Rugsack up? Here we go!

It must have been around 1996 that I wrote the following report:
 

My bird of prey trip to Sweden is blessed with the arrival of an injured Jackdaw. Or coming… I had to do something to get my hands on it. During an evening walk with Candy my Heidewachtel, we met the poor beggar in the park at the town hall. Broken wing, that was clear. Flying was not possible, he could hip though. Even very well. Although the little crow looked at me calmly and sat for a moment when I walked up to him, he didn't seem it such a good idea to let himself be caught. However, my, I hope, rescue has been successful. This, however, not before he met with a terribly unpleasant supreme ... let's say, heap of shit through which he dragged his lame wing. The wing which he pulled along next to his body like a swung down flag.

I can handle a droppings very well, but not if it is produced by my own kind. There was even a toilet paper. Which, to me, confirmed that it hadn't been a dog that bothered to thoroughly wipe after the sanitary act.

I did wipe the jackdaw clean with grass. A handkerchief wrapped around the bird and we returned home with a closed nose. Prepared a comfortable cage for the animal, washed it and let it drink, gave him food and left him in peace with its intention, tomorrow to "uncle doc".
 

Anyway, the birdwatching started before I left for Sweden.
 

To be continued…

Lees meer >> | 616 keer bekeken

Expositie Manege Zonder Drempels

Eén voor allen

En allen voor één?

ZO graag  hadden wij ieder weer uitgenodigd voor de jaarlijkse expositie ten bate van de Manege Zonder Drempels. Maar het valt te raden… het kan niet doorgaan.

Geen reünie van allen die wij jaarlijks met zoveel plezier ontmoeten op de plek waar wonderen gebeuren. Geen Sinterklaas met zijn Pietenband, geen knapperig verse oliebollen, geen kraampjes met aardigheden, geen raden naar het aantal pepernoten.

En geen expositie van werken die wij leden en aanvoerders van de clubs Nellestein & Nellestein voor dit prachtige doel gemaakt hebben om te koop aan te bieden. Alhoewel… er is één schilderij dat wij via deze weg aan kunnen bieden. Een werk dat een ieder kan kopen om het ook weer te delen. Dit om toch het goede doel te steunen dat het in deze tijd zoals zovele zwaar te verduren heeft gezien de omstandigheden.

U kunt dit schilderij in de vorm van de (kerst)kaart aanschaffen

Voor de 30^ste expositie in het jaar 2020

Alstublieft, de Tramwachter

En we hopen dat ieder voor dit goede doel een bestelling kan en wil plaatsen om in deze vorm toch een idee van samen komen tot stand te brengen.

Wij wensen ieder een goede gezondheid en een sterk uithoudingsvermogen,

Hartelijke groeten en hopelijk tot volgend jaar!

Nellestein & Nellestein

One for all
And all for one?
We would have loved to invite everyone to the annual exhibition for the benefit of the Manege Zonder Drempels. But it is easy to guess… it cannot happen.
No reunion of all those we meet with so much pleasure every year at the place where miracles happen. No Sinterklaas with his Pietenband, no crispy fresh oliebollen, no stalls with niceties, no guessing about the number of gingerbread cookies.
And no exhibition of works that we members and coaches of the clubs Nellestein & Nellestein have made for this wonderful purpose to offer for sale. Although… there is one painting that we can offer via this route. A work that anyone can buy in order to share it again. This in order to support the charity that, like so many others, has to endure in this time, given the circumstances.
You can buy this painting in plural in the form of the (Christmas) card.

We offer for the 30th exhibition in the year 2020
the Tram attendant

We hope that everyone can and will place an order for this charity in order to create an idea of ​​coming together in this form.
We wish everyone good health and strong stamina,
Best regards and hope to see you next year!
Nellestein & Nellestein

Lees meer >> | 518 keer bekeken

In de kauw / Jackdaws

Al zitten we in een halve lockdown, ik post hier de negende brief die ik in de complete opsluiting schreef aan mijn kwastgasten. Moeilijk te voorspellen of het weer die volledige ophokplicht op zal gaan de komende maanden. Toen ik de negende brief schreef ging het de goede kant op. Bij nummer tien, wie niet weg is is gezien, konden we onze schuilplaatsen weer verlaten.

Moge het zo zijn... och en wensen mag altijd toch?

Vogelen

Brieven van de Hoogzit.

Lieve kompanen in de strijd tegen de grote onbekende. Brief 9… en ik ga een dappere voorspelling doen, als we tot 10 geteld hebben (100 is wel erg veel) en we ons wat minder voor elkaar hoeven te verstoppen, ieder kan zeggen: ik kom! We elkaar weer kunnen ontmoeten en zien.

Al is de strijd nog niet gestreden. En wie de ware grote onbekende is waar wij ons tegen moeten wapenen, ook dat is nog de vraag.

Ik begrijp dat mensen wantrouwig worden en de manier waarop alles aangepakt en geregeld wordt denkbeelden in het leven roept die soms even gevaarlijk zijn als een virus dat vele levens eist. Complot-denken geeft een gevoel van zekerheid in een onzekere tijd. Psychologisch is deze gedachten sprong dan ook verklaarbaar.

Echter uit blinde angst achter elkaar aan rennen naar middelen die averechts werken, zoals chloor drinken of een (te vroeg uitgebracht en eerlijk? gefabriceerd) vaccin klakkeloos gebruiken is ook geen oplossing lijkt me.

Zoals jullie weten is de Hoogzit niet alleen een thuishaven voor creatieve geesten, ook voor duiven. Een soort veredelde duiventil. Echter vooral in het voorjaar delen een grote groep Kauwtjes in de spijzen. Ik ben dol op deze grijze graafjes, het zijn sociale, onderling gezellige dieren. Ze babbelen wat af en kijken me met hun pientere grijze oogjes aan op een manier waarvan ik het gevoel heb dat ze me lezen. Maar ik weet dat ze, net als de duiven, graag rond het atelier zijn omdat hier voedsel verstrekt wordt. Een soort levensverzekering in tijden dat zij hun jongen groot brengen. En hoe leuk ze ook zijn, het blijven rovertjes.

Het verbaast me daarom dat de stadsduiven, welke ook vanwege het voer hun thuis hier vinden, de kauwtjes, die eigenlijk een van hun natuurlijke vijanden zijn, tolereren en zelfs zonder angst samen met hen in het hok eten. Een prachtig gezicht. Een stukje hemel op aarde en ik wil de zwarte eierdiefjes zeker niet scharen onder karakters die we onder de mensheid vinden, daarin zijn dieren altijd tegengesteld en onschuldig, maar er is denk ik wel een vergelijking te trekken met dit gebeuren en onze situatie in deze dagen.

In tijden van angst en beven zijn er altijd verduisterde geesten die profijt willen trekken van de zwakheid van anderen. Op welke manier ook. Waakzaam zijn en blijven om ons niet te laten verleiden “rovertjes” binnen te laten die onze toekomst willen sturen op een manier waar we ons niet bewust van zijn en geen keuze in hebben mag toch geen alternatief voor angst zijn me dunkt. Angst is zoals het spreekwoord terecht zegt een verkeerde raadgever die tegenover vrijheid en verantwoordelijkheid staat. Better a warrior than a worrier. (Beter een strijder dan een tobber).

Wat ik er van kan zeggen in de situatie van het hok hier is dat de kleine kraaien die getolereerd worden de duivenstand gereduceerd houden en binnen de perken. Zij zelf van voedsel voorzien worden en hun kroost groot kunnen brengen. Ik zal de vergelijking niet verder door trekken, maar wat dat betreft zitten de kauwtjes er warmpjes bij.

Liefs,

Mandy

Bird watching
Letters from the Hoogzit.

Dear companions in the fight against the great unknown. Letter 9… and I'm going to make a brave prediction, when we've counted to 10 (100 is a lot) we don't have to hide from each other as much, everyone can say: I'm coming! We can meet and see each other again.
Although the battle is not over yet. And who is the true great unknown against whom we have to arm ourselves, that is also the question.
I understand that people are becoming suspicious and the way everything is handled and arranged creates ideas that are sometimes as dangerous as a virus that takes many lives. Conspiracy thinking gives a sense of security in an uncertain time. Psychologically these thoughts leap can be explained.
However, running after each other out of blind fear to drugs that are counterproductive, such as drinking chlorine or using a vaccine (released too early and honestly? Manufactured) is not a solution either, I think.

As you know, the Hoogzit is not only a haven for creative minds, but also for pigeons. A kind of glorified dovecote. However, especially in the spring, a large group of Jackdaws share in the food. I love these little gray earls, they are social, friendly animals. They talk a lot and look at me with their bright gray eyes in a way that I feel they are reading me. But I know that, like the pigeons, they like to be around the studio because food is provided here. A kind of life insurance during times when they raise their young. And no matter how nice they are, they remain gimmicks.
I am therefore surprised that the city pigeons, which also find their home here because of the food, tolerate the jackdaws, which are actually one of their natural enemies, and even eat together with them in the loft without fear. A beautiful sight. A piece of heaven on earth and I certainly do not want to classify the black egg thieves among characters that we find among humanity, in that animals are always opposite and innocent, but I think a comparison can be drawn with this happening and our situation in these days .
In times of fear and trembling, there are always darkened minds who want to take advantage of the weakness of others. Whichever way. Being and remaining vigilant not to be tempted to let in “robbers” that want to direct our future in a way that we are not aware of and have no choice in should not be an alternative to fear, I think. Fear, as the saying goes, is a false counselor facing freedom and responsibility. Better a warrior than a worrier.
What I can say about it in the situation of the loft here is that the small crows that are tolerated keep the pigeon stock reduced and within bounds. They themselves are provided with food and can raise their offspring. I will not continue the comparison, but in that respect the jackdaws are in a warm comfortable place.


Love,
Mandy

Lees meer >> | 509 keer bekeken

Gevangen in vrijheid

Aan de vooravond van mogelijk een nieuwe lockdown post ik hier de brief die ik tijdens de lockdown afgelopen lente schreef aan mijn kwastgasten.

Hoe het vandaag de dag en vooral morgen zal verlopen... we zullen het zien, mogelijk worden we opnieuw verzocht ons zelf op te hokken.

Lees meer >> | 593 keer bekeken

Weerstand/Resitance

Weerstand

Brieven van de Hoogzit.

Lieve kompanen, hier de zesde brief uit het meditatie atelier. Hopende dat ik jullie allen hier in gezondheid tref wilde ik in dit schrijven het fenomeen weerstand aanhalen. Om te beginnen fysiek gezien, al wordt ons verdedigingsleger duidelijk ook mentaal gevoed en onderhouden.

Sinds een aantal jaren heb ik met afschuw en bewondering tegelijk Wim Hof gevolgd. Via tv, internet. Voor wie deze bikkel niet kent, Wim Hof heeft door een tragisch gebeuren in zijn leven een weg gevonden die  naar een ijzersterke gezondheid, weerstand en indrukwekkend uithoudingsvermogen heeft geleid. Dit door bepaalde ademhalingstechnieken te gebruiken en zichzelf en de mensen die hij traint bloot te stellen aan extreme kou. Dit heeft hem de titel The Iceman bezorgd. Hij heeft bewezen dat bacteriën en virussen op hem en de door hem getrainde mensen nauwelijks tot geen vat hebben.

Ik was de beste man zijn inspiratie door de tijd weer een beetje kwijt geraakt, tot ik een model zocht voor een doorgewinterde kabouter. Geen beter voorbeeld dan meneer Hof, aldus had ik hem weer eens opgezocht en raakte opnieuw geïntrigeerd door zijn enorme levenskracht en gedrevenheid om anderen te laten zien en voelen hoe sterk wij kunnen zijn als we onderschikt geraakte kwaliteiten benutten. De trainingen zijn echter erg uitdagend en dienen onder begeleiding te worden uitgevoerd. Wie thuis zou proberen zonder voortraining in ijswater te plonzen loopt zelfs kans vanuit de vernikkelende ervaring de eeuwige jachtvelden in te huppelen. Echter een paar eenvoudige en op veilige manier uit te voeren oefeningen die onze weerstand al een beste boost geven zijn begeleide ademhaling’ s sessies (youtube) en het nemen van een koude douche (bij voorkeur ’s morgens).

Kort nadat ik deze informatie weer eens tot mij genomen had sloeg het virus in de wereld toe. Het leek me geen gek moment om toch maar eens te proberen wat voor een effect zo’n koude douche zou hebben, een sterkere weerstand is nu zeer wenselijk. Bovendien vond ik tal van informatie over de na-effecten, die ongeëvenaard positief zijn. Aldus geschiedde…

Ik heb een paar dagen later de buren gevraagd of zij misschien enige vorm van geluidsoverlast in de morgen ervaren hadden. Gelukkig bleken de muren geluiddempend genoeg en heeft niemand vermoed dat er een moord plaats gevonden had die vroege morgen. Want de eerste keer dat ik onder de koude straal stapte heb ik de heer Hof luidkeels voor compleet gestoord verklaard. Echter de rest van de dag waarlijk de hemel in geprezen. De volgende dag hetzelfde en nu, enige weken later kan ik zelfs een liedje zingen tijdens de marteling (Staying alife, BeeGees). Maar daarna ben ik helder, gefocust, ga enthousiast de dag in en voel me stukken sterker en positief.

Voor degenen die het willen proberen, wees wel voorzichtig, trainen door eerst langzaam van een warme straal naar steeds kouder te gaan is de meest veilige manier.

Maar voor allen die bij het idee al een ijselijke gil op voelen komen, hoe jullie het ook redden en waar jullie ook de inspiratie en kracht vandaan halen in deze tijd van beperkingen ik hoop dat jullie weerstand tegen angst en ongelukkigheid groot genoeg is. En valt er een dipje in je weg, denk op zo’n moment maar aan zotten die onder de koude straal duiken of zichzelf in ijs steken.

Geen ruimte geven aan de angst voor ongemak geeft  op zich al een stoot kracht aan je weerstandsleger. De koude douche die nu over onze sociale contacten stroomt kan misschien zelfs als na effect hebben dat we het daarna lekker warm krijgen, we gefocust zijn op de toekomst en positief verder kunnen. Zullen we daarop dan maar een liedje zingen?

Met warme groet,                                                                                                 Mandy

Resistance

Letters from the Hoogzit.
Dear companions, here is the sixth letter from the meditation studio. Hoping to find you all in health, I wanted to mention the phenomenon of resistance in this writing. Yes, resistance, physically, although our defensive army has also and maybe in the first place, clearly mentally to be nourished and maintained.
For a number of years I have followed Wim Hof ​​with horror and admiration at the same time. Via TV, internet. For those who are not familiar with this knack, Wim Hof ​​has found a way through a tragic event in his life that leads to rock-solid health, resistance and impressive stamina. This by using certain breathing techniques and exposing himself and the people he trains to extreme cold. This has earned him the title The Iceman. He has proven that bacteria and viruses have little or no effect on him nor the people he has trained.
I had lost some of his inspiration over time to the good man, until I was looking for a model for a seasoned gnome. No better example than Mr. Hof, so I had visited him again and became intrigued once more by his enormous life force and drive to show others and feel how strong we can be when we use subordinate qualities. However, the training is very challenging and must be conducted under supervision. Those who would try to splash in ice water at home without pre-training even run the chance of jumping into the eternal hunting grounds from the nasty experience. However, a few simple and safe exercises that can already give our resistance a strong boost are guided breathing sessions (youtube) and taking a cold shower (preferably in the morning).
Shortly after taking in this information once again, the virus hit the world. It did not seem like a crazy moment to try out what effect such a cold shower would have, a stronger resistance is now highly desirable. In addition, I found plenty of information about the after effects, which are unparalleled positive. Thus it happened ...
A few days later I asked the neighbors if they had experienced any noise nuisance in the morning. Fortunately, my walls turned out to be sound-absorbing enough and no one suspected that a murder had taken place that early morning. Because the first time I stepped under the cold jet I loudly declared Mr Hof completely insane. However, the rest of the day I truly praised him into heaven. The next day the same and now, a few weeks later I can even sing a song during the torture (Staying alife, BeeGees). But after that I am clear, focused, start the day enthusiastically and feel a lot stronger and positive.
For those who want to give it a try, be careful, training by slowly going from a warm spray to getting colder at first is the safest way I learned.
But for all of you who feel a terrible scream at the idea of it… however you manage and wherever you get the inspiration and strength from in this time of limitations, I hope your resistance to fear and unhappiness is strong enough. And if there is a dip in your way, at such a moment just think of fools who dive under the cold water or stick themselves in ice.
Not giving space to the fear of discomfort in itself gives a boost of strength to your resistance army.

The cold shower that now flows over our social contacts can perhaps even have the effect that we get nice and warm afterwards, we are focused on the future and can continue positively. Shall we sing a song on it?
Warm regards, Mandy

Lees meer >> | 612 keer bekeken

De vijfde brief/The fifth letter

Vensters

Brieven van de Hoogzit.

Lieve kompanen, hier de vijfde brief van de louteringsberg. Ervaren jullie deze weken ook als een periode waarin een soort van gewenning  plaats vindt in fasen?

De mens schijnt een soort van adaptie te ontwikkelen, een aanname van nieuwe omstandigheden. Toch… in die omstandigheden lijkt de tijd zoals het was een mooie droom waarin we vrij konden bewegen, elkaar zien en spreken “face to face”, al is het nog maar anderhalve maand geleden. 

In deze brief wilde ik een ervaring met jullie delen die het geven van schilderles mij terug serveert.  Elke club is anders, maar door het vaak wekelijks samenkomen, een gezelschap dat tot een unieke samenstelling uitgekristalliseerd.  En ieder draagt persoonlijk  bij in een even unieke manier van zijn, het creëren van mooie beelden, de keuzes daarin, manier van aanpak. Maar zeker ook in het elkaar inspireren, het delen van schoonheid, zeker niet alleen op schildergebied.

Ieders aanwezigheid elke keer weer ervaar ik, zo zie ik nu, als een venster met jullie uitkijk naar buiten. Door elkaars venster kijken verruimt en verrijkt de wereld van de medekijker. 

Al de uitkijkjes die ieder hier gedeeld heeft mis ik nog het meest. Niet dat mijn eigen zicht onvoldoende is, het is wijds en ver en er gebeurt veel daarbuiten wat ik met verwondering gade sla. Maar het  delen  van elkaars creatieve levensvenster, dat is er nu niet. En dat maakt mijn beleving van de wereld echt een stukje kleiner. Maar nu ik hier toch ben, ik wil jullie allemaal wel hartelijk danken voor elke blik die ieder hier gedeeld heeft. Dat dit maar even gezegd is.

Wel, hiermee zet ik mijn venster even voor jullie open. Waarbij ik tevens mijn werkwijze voor een nieuw setje schilderijen als mini-demonstratie zal vertellen.

Mocht de expositie bij Galerie Zuid doorgaan, het thema is een inspiratie op het gedicht  van H. Marsman; “Denkend aan Holland zie ik breede rivieren…” Wel, ik denk niet aan rivieren bij Holland, maar aan wasgoed. En dat is uit te leggen. Toen ik nog als klein wurm in de kinderwagen lag, hebben mijn ouders mij een keer meegenomen naar Urk. Het waaide stevig, mijn moeder schreef onder een foto dat mijn (ene?) haar er helemaal van in de war geraakt was. Ik zie alleen een kale biljartbal. Maar iets van die dag is me heel sterk bij gebleven. En bij de openingszin van het gedicht zag ik wolken en woest wapperende was waarboven een puur Hollandse lucht met opbollende witte wolken. Een heerlijke herinnering.

Dus heb ik vandaag een lijntje gespannen in de zon. Wat witgoed verzameld, aan de lijn gehangen en heb met een fototoestel wachtend op een flinke windvlaag het licht- en schaduwspel vast gelegd. Nu de rest nog. En hiermee zet ik zelf een venster open naar het verleden en de toekomst.

Ik wens ieder een mooie terugkijk op goede herinneringen aan gisteren en uitzicht op een beter morgen.

Liefs,                                                                                                 Mandy

Letters from the Hoogzit.
Dear companions, here is the fifth letter from the mountain of purification. Do you also experience these weeks as a period in which a kind of habituation takes place in phases?
Man seems to be developing a kind of adaptation, an assumption of new circumstances. Still… in those circumstances the time in which we could move freely, see each other and speak “face to face”, seems like a beautiful dream even if it was only a month and a half ago.
In this letter I wanted to share an experience with you that giving painting lessons serves me back. Every club is different, but through frequent weekly meetings, the companies have crystallized into a unique composition. And everyone contributes personally in an equally unique way of being, creating beautiful images, the choices in them, way of approach. But certainly also in inspiring each other, sharing beauty, certainly not only in the field of painting.
Every time I experience everyone's presence, I see now, as a window through which everyone shows his or hers own perspective. Looking through each other's windows broadens and enriches the world of the fellow observer.
I miss all the views that everyone has shared here. Not that my own view is inadequate, it is wide and far and there is a lot happening outside, which I observe with astonishment. But sharing each other's creative window of life is not here now. And that really makes my experience of the world a bit smaller. But while I'm here, I want to thank you all very much for every look that everyone has shared. That this has only been said.
Well, with this I open my window for you. In which I will also tell my working method for a new set of paintings as a mini-demonstration.
Should the exhibition continue at Galerie Zuid, the theme is an inspiration on the poem by H. Marsman; “Thinking of Holland I see wide rivers…” Well, I don't think of rivers in Holland, but of laundry. And that can be explained. When I was still in the pram as a small baby, my parents took me to Urk once. There was a strong wind, my mother wrote under a photo that my (one?) Hair was completely confused. I only see a bare billiard ball. But something about that day has stayed with me very strongly. And at the opening sentence of the poem I saw clouds and fiercely flapping laundry above which a pure Dutch sky with billowing white clouds. A wonderful memory.
So today I strung a line in the sun. Collected some white clothings, hung them on a line and captured the light and shadow play with a camera waiting for a good gust of wind. Now the rest. And with this I open a window to the past and the future myself.
I wish everyone a nice look back on good memories of yesterday and the prospect of a better tomorrow.
Love, Mandy

Lees meer >> | 446 keer bekeken