Mandy - Nellestein

Eilandbewonders

Opnieuw post ik hier een brief uit de lentetijd welke ik schreeft tijdens de lockdown rond maart/april. Maanden verder, wat is er veranderd?

Again I post a letter here I wrote in spring during the lockdown around march/april. Months later, what has changed?

Wilson

Brieven van de Hoogzit.

Lieve kompanen in de strijd, hier weer een brief in deze stille tijd.

Een week verder kom ik tot jullie vanaf deze nog immer veilige hoogte, hopende dat jullie allen blijvend in goede gezondheid verkeren en de draai binnenshuis inclusief een stukje daarbuiten als het lukt hebben gevonden.

Lees meer >> | 490 keer bekeken

Hier aarde

Hierbij post ik de tweede brief die ik dit voorjaar aan mijn kwastgasten schreef tijdens de lockdown. Inmiddels heb ik weer contact gehad met de paardenliefhebster die ik noem in het schrijven, ditmaal om haar te vragen of zij en haar paard wel veilig zijn, gezien Californië voor een groot gedeelte in brand staat. Ze heeft haar paard veilig ondergebracht en zelf haar huis verkocht, trekt nu met een camper naar veiliger oorden. Er gebeurt veel op ons ruimteschip aarde...

Lees meer >> | 481 keer bekeken

BACK IN TOWN

Ik kan bijna niet geloven dat het al meer dan een JAAR geleden is dat ik mijn blog heb bijgewerkt... SCHANDE!!! Ik ga mijn leven beteren. In deze woelige tijden wil ik beginnen met de tien brieven te plaatsen die ik schreef aan mijn zeer gewaardeerde kwastgasten zoals ik de cursisten noem die regelmatig Atelier de Hoogzit beklimmen om te schone kunsten tot leven te brengen.  Aldus de eerste brief gepost in maart dit jaar... En, tot spoedig!

Lees meer >> | 492 keer bekeken

Landelijke Oldtimer

De Lepelkoenen zijn even op recess, mijn schilderlessen eveneens. En terwijl ik geniet van het werken aan illustraties voor Vereniging het Edelhert kwam enige tijd geleden, al de vraag voorbij. Jij doet Oldtimers he? Inderdaad. Ik was benieuwd wat zou volgen. Schilder je ook tractoren?

Lees meer >> | 560 keer bekeken

Leef Tijd

Lepelkoen leeftijd

In deze derde bijdrage leest u hoe Henk Ruseler, boswachter op de Hoge Veluwe, in gesprek is met zijn kleine buurman Us, hoofd der Lepelkoenen. Henk Ruseler had een vraag aan Us die hem al even bezig hield na de eerste verrassende ontmoeting met dit ondermaanse, niet te verwarren met ondermaatse, heerschap, de buurman die zich blijkbaar al veel langer in het park ophield dan hij kon vermoeden.

Henk Ruseler : “Us, mag ik vragen, hoe oud ben je eigenlijk.”

“De tijd, heer Ruseler, is ongrijpbaar. En zeker voor het Grote Volk, de mens. Denkers van aard hebben jullie er zelfs wel eens moeite mee om invulling te vinden of aan het leven te geven dat  lijkt te lopen van de wieg tot het graf. Maar dat is niet verwonderlijk. De mens heeft net als alle andere levende wezens een lichaam dat groeit en verandert,  als je tijd van leven gegeven is veroudert  en uiteindelijk sterft. Ten alle tijden is het kwetsbaar en tegelijkertijd beschikt het over een ongekend bijzonder zelf-genezend vermogen.

Maar wanneer je je bedenkt dat alle cellen van levende wezens en dus ook die van het menselijk lichaam voortdurend afsterven en weer aangemaakt worden, wie ben jij dan? Bovendien,  waar bevind  jij  je op dit moment in de tijd die je telt?

Achter deze voortdurende schepping zit uiteraard, laten we zeggen, de Grote Intelligentie. En wat deze Grote Intelligentie allemaal  tot bestaan gebracht heeft, gaat onze vijf gegeven zintuigen ver te boven. 

Achter ons bestaan echter, zo nietig als zo groot, zit kleine intelligentie. Eveneens scheppend. Noem het inspiratie die tot bestaan komt. Wij verschijnen in de vorm waarin wij ontvangen kunnen worden door sommigen van het Grote Volk.

Soms spreekt door deze verschijning de Grote Intelligentie, gefilterd door de kleine intelligentie. Maar omdat ieder een vrije keuze heeft, ontvangen alleen zij het horen willen deze woorden. Of zien alleen zij die het zien willen onze verbeelding. Daarom zal niet iedereen ons woord willen horen, zal niet iedereen ons willen of kunnen zien.

Onze verre verwanten zijn ooit tot bestaan gekomen in het mistige Emerald Eiland, door jullie Ierland genoemd. De oorsprong rijkt te ver terug om de bron te vinden die de Ierse Leprechauns tot leven riep.

Echter, wij Lepelkoenen, zijn voor jullie hier op het toneel van de Hoge Veluwe  verschenen als Hazenrijders met een boodschap. Een boodschap die meer dan honderden jaren oud, wat zeg ik, meer dan duizenden jaren oud is.  De boodschap de verbinding weer te vinden met de Grote Intelligentie en in dankbare harmonie bescheiden om te gaan met dat wat jullie gegeven is. 

Wij zijn dus in wezen zo oud als de mensheid, maar immer veranderlijk, opgeroepen door de geest van jullie leef-tijd."

Lees meer >> | 507 keer bekeken

Koen raad

Koen raad.

In een vorig blog en introductie van een dialoog tussen een natuurvorsers en een natuurwezen, heeft u kunnen lezen hoe Henk Ruseler, boswachter op de Hoge Veluwe, tot de ontdekking kwam dat hij al jaren geobserveerd werd door het Kleine Volk , de Veluwse Lepelkoenen.  Zijn levenswijze en kijk op de natuur deden de Lepelkoenen besluiten zich aan hem te openbaren. Maar niet alleen deze natuurbeheerder en voorlichter willen zij laten delen in hun gedachtengoed. In een gesprek tussen Henk Ruseler en Us, hoofd der kleine Veluwenaren, leren wij begrijpen waarom na eeuwen van verborgenheid deze kleine heerschapjes zich tot de mens keren en in de openbaarheid treden.

Henk Ruseler: “Us, ik mag je vragen stellen. Wat ik graag zou willen weten, waarom komen jullie nu pas ten tonele. Het gaat niet goed met de natuur. Voor mijn gevoel zijn we al over de rand geschoven en is er geen weg terug. Hebben we het moment bereikt waarop het evenwicht door gaat slaan naar de verkeerde kant. Komen jullie niet te laat?”

Us: “Mijn beste, er zijn al zovele boodschappers voor ons geweest die de mens hebben geprobeerd te laten zien waar zij mee bezig waren. Boodschappers die alarmbellen af lieten gaan. Maar op de een of andere manier is de mens daar doof voor geweest. Lang niet iedereen, maar het gros wel. De meerderheid heeft nog niet geleerd te luisteren naar de tekenen dat het almaar meer vragen van een kwetsbare aarde dan nodig is, zijn tol zal eisen. Vele zieners, deskundigen op natuurgebied, geïnspireerde mensen die nog de binding met de natuur voelden hebben het geroepen in vele landen. In Europa vooral vanaf de industriële revolutie. Maar de Romantici zijn weggezet als zoete dwaalgeesten. Wie niet mee gaat met zijn tijd krijgt om de oren ouderwets te zijn. Uitbreiding van kennis kan levens redden, maar als die kennis op andere vlakken met grote onbescheidenheid onze wereld vertrapt, wie heeft het dan over vooruitgang? 

Zonder jullie te willen kwetsen of beoordelen, de mens is eigenwijs. En in deze betekent het woord  “wijs” niet wat het lijkt te zeggen, maar hebben wij het over de wijze waarop. “Eigen” staat niet zonder reden vooraan. Het is gebleken dat dit “eigen” niet alleen als het grootste belang gezien wordt, maar pas een les geleerd wordt als deze uit eigen ervaring bevestigd is.

Zeg tegen een mensenkind meer dan eens niet aan de kachel te komen omdat deze heet is en pijn kan veroorzaken. Pas als een kind zich uit eigenwijsheid een keer gebrand heeft weet het waar het gevaar ligt.

We zien de verschuivingen en veranderingen in de natuur. Mensen gaan het nu voelen, het bereikt hun huizen in de vorm van extremer weer, insecten die zich verder verspreiden, wateroverlast of waterschaarste.

We hebben lang gewaarschuwd in vele vormen, maar nu worden de lessen geleerd. En wij zijn in deze dagen gekomen om daarin te begeleiden. Nogmaals niet om over jullie, het Grote Volk te oordelen, niet om te straffen en te zeggen, zie je nu wel, had die haard nu maar niet aangeraakt.

Ons respect voor ieder schepsel is daarvoor te groot. We zien toe op hoe het Grote Volk leert en willen daar alleen in bij staan. Zie het als een soort van brandzalf, met daarbij wel de boodschap, nu je wakker bent en weet hoe het voelt, red wat er te redden valt en wees je bewust van je bijdrage op deze planeet met al haar wonderen.

Lees meer >> | 598 keer bekeken

Een artikel in samenwerking met Mildred Elfenbein

De boswachter

De Veluwe… een gebied vol verrassingen. Wonderlijker dan zelfs de meest door de wol geverfde natuurvorser  zich kon voorstellen.

Er  vond een ontmoeting plaats… er ontstond een dialoog. De komende tijd zult u met enige regelmaat het gesprek kunnen volgen tussen het gezicht van de Hoge Veluwe, boswachter Henk Ruseler en zijn kleine buurman Us, hoofd en woordvoerder der Lepelkoenen.

Henk Ruseler, hij had er geen notie van dat hij al jaren en jaren geobserveerd werd door het Kleine Volk. Want dit doen zij. En pas wanneer een mens aan de zuiverheid voldoet ten opzichte van de plaats die hij in de natuur in kan nemen, verschijnen zij aan deze persoon.

Zo knikte Us instemmend toen Henk zijn verhaal deed over hoe hij tot wildbeheer en later educatie op natuurgebied gekomen is. Het was prachtig om een gesprek te verslaan van twee “oude” rotten in het (bos)vak.

Henk Ruseler, hij werd niet uit de Gelderse klei getrokken, noch uit Veluwse zandgronden gestoven, zijn wieg stond in Schiedam. Met ouders die een grote liefde voor dieren en natuur koesterden werd hij samen met zijn drie broers vaak meegenomen naar de bossen. En de dierentuin. Op 6 á 7 jarige leeftijd wist Henk wat hij wilde worden; oppasser. Het liefst bij de wolven. De oppasser van Blijdorp zag de passie in de kleine jongen en Henk mocht met hem mee naar de verblijven van zijn geliefde wolven, tevens  de wapiti’s en de rendieren die de oppasser onder zijn beheer had.

De droom veranderde na enige jaren toen de inmiddels 14 jarige Henk een Duitse documentaire zag over wildbeheer. Biologieleraar had het ook nog kunnen worden, echter wegen leidden hem tijdens zijn studie tuinarchitectuur, tevens in het Westen, naar de Veluwe. Het was het gebied waar hij zich thuis voelde en de trein hem van Vlaardingen af naartoe bracht als hij vrij had. De contacten die hij met deze reizen op deed brachten hem uiteindelijk naar de Kroondomeinen, voorheen de Koninklijke Houtvesterij geheten.

Opnieuw werd zijn passie voor de natuur opgemerkt en werd hem door de Jagermeester aangeboden aan te treden als leerling opzichter. Henk wilde eerst zijn studie afmaken en kreeg uitstel. Daarna volgde de opleiding op de Koninklijke Houtvesterij. Het was geen echte vaste baan, al was het wel aardig om te kunnen vertellen dat koningin Juliana je werkgeefster was.

Na een jaar opleiding werd Henk getipt door de opzichter van de Kroondomeinen dat er op park de Hoge Veluwe een vacature als toezichthouder jacht- en faunabeheer vrij kwam. Henk belde de toenmalige opzichter van het park op om een sollicitatie te plaatsen. En werd uitgenodigd. Evenals vele in het groen opgeleide Veluwenaren, geboren en getogen op de zandgronden. Hij vreesde geen schijn van kans te maken, echter de keuze viel op hem. 1 December 1980 mocht hij het groene pak aantrekken met de emblemen van het park erop. Vier maanden later betrok hij één van de boerderijen gelegen op het terrein en is sindsdien niet meer weg te denken van deze plek waar natuur en cultuur samen gebracht zijn door het echtpaar Kroller Müller. Als oorspronkelijke stadsjongen met eveneens een grote interesse voor cultuur, architectuur en een groen hart dat de hele natuur insluit was en is dit een baan die niet beter uit had kunnen pakken.

Na jaren op de functie jacht- en faunabeheer te hebben gezeten, voelde Ruseler aan dat het tijd was om het gewicht ergens anders op te leggen en de oude hang naar educatie verschaffen werd sterker. Vanaf 2000 veranderde zijn functie van wild –en faunabeheer naar het geven van educatie door middel van vele activiteiten zoals safari’s, wandeltochten, workshops en uiteraard de PR voor park de Hoge Veluwe. 

Dat zelfs doorgewinterde boswachters verrast kunnen worden bleek wel toen tijdens een nachtsafari een wonderlijk geluid uit het struweel kwam. Tot het geluk van Ruseler en de deelnemers konden zij een tijd lang drie jonge boommarters speelse capriolen zien maken door de bomen. Een unicum.

En wat te doen met een verlaten hertenkalf? Henk bracht het groot met de fles en genoot van de tochten die zij samen maakten.

Of die keer dat in een poeltje water  zich als vanzelf vele draaikolkjes vormden, en na observerend onderzoek bleek dat duizenden watervlooien samen een waterballet uit leken te voeren…

Echter oog in oog komen te staan met een lid van het Kleine Volk, dat was toch wel even schrikken. Welgesteld heeft hij het nog niet helemaal verwerkt, maar de verrassing is langzamerhand uitgelopen op een goede verstandhouding en uit het gesprek zal blijken dat de twee elkaars gedachtengoed aardig ondersteunen en het hoog tijd is één en ander publiekelijk te delen.

U zult er de komende tijd meer over kunnen lezen als Ruseler en Us dieper in gesprek gaan over het wel en wee van de natuur op de Hoge Veluwe en omstreken.

Lees meer >> | 785 keer bekeken

Time flies...

En zo is het alweer juni! Waar ik mij zo had voorgenomen vaker te bloggen, het is niet gelukt eerder een stukje te schrijven. Ik ga een goed voornemen nemen nu toch echt vaker van deze gelegenheid gebruik te maken. Want hoognodig moet ik aankondigen dat we twee, nee drie exposities hebben waar er één al van loopt. Te huize Kernhem in Ede. Vandaag, volgende week zaterdag, zondag en maandag. Volgende week zaterdag wonen we tevens het schaapscheerdersfeest bij. En aanstaande woensdag opent Galerie Zuid haar deuren voor de expositie Mist/

Lees meer >> | 571 keer bekeken

Long time ago

Heel lang geleden... Is het geweest dat ik mijn blog bijwerkte. Mijn excuses! Veel gewerkt, veel gedaan, veel gezorgd maar alles met hart en ziel. En heel lang geleden, zo beginnen ook vaak sprookjes, sagen en legenden. Eén van de organisaties waar ik voor mag werken is Nationaal Park de Hoge Veluwe. Vanaf komend weekend vindt daar drie weken het evenement Sagen en Legenden plaats.

Lees meer >> | 630 keer bekeken

Rooskleurig

Lees meer >> | 728 keer bekeken